1.23

93

perdenin ardındakiler - sen evden giderken

30 Ocak, 2016

ben sondum
sen ilkbahar

☆

taehyung ağlamamak için dudaklarını birbirine bastırdı. ellerinin arasında yitip gitmeden kenara bıraktı yüzüğünü, düşürme ihtimali vardı. jeongguk gitmeden yüzüğünü masaya koymuştu. ta o günden beri orada duruyordu, taehyung almaya tenezzül bile etmedi.

belki dedi, belki gelir dedi. ama o kapı hiç jeongguk tarafından açılmadı.

bugün en güzel giysilerini giydi taehyung. dışarısı kendi enerjisini alıp götürmek ister gibiydi, yağmurluydu hava. sisliydi de. aynı taehyung gibi. sislere boğulmuş bir kalp, soğuk bir surat ve sel gibi akan gözleri. göz pınarları sızlıyordu hâlâ. bunu umursamadı. yine umursamadı daha doğrusu.

hep yaptığı gibi. gerçekleri görmek istemedi. gözlerine inen perdeyi eliyle kaldırıp atmadı kenara.

çünkü ona güzel gelen bu beyaz yalanlar ya da pembe yalanlar... ama fark etmiyordu ne renk oldukları. neticede simsiyahtı.

parmak uçlarından öptü taehyung. gözlerini sıkıca kapattı ve hayal etti jeongguk'u. onu çok özlemişti. aylardır görmüyordu. o eşsiz yüzünü görmüyordu ve en çok canını acıtan şey ise sokaktan gelip geçen insanlar onu görüyordu. taehyung jeongguk'u görmek için delirirken, başkaları görüyordu onu.

"şimdi neredesin, ne yapıyorsun bilmiyorum ama... hissedeceğini biliyorum." dedi parmak uçlarını dudaklarından yavaşça çektikten hemen sonra.

beyaz botlarını da giydikten sonra kafasına yünlü beresini taktı. ipek saçlarına nasıl da yakışmıştı beyaz beresi. gerçi üzerindeki her şey beyazdı. jeongguk onu bir beyazlar içinde severdi, bir de kırmızılar içinde severdi.

"umarım denk geliriz jeongguk. ve sana sarılırım." dedi poşetin içindeki mektuplarına bakarken, "ama beni itersen ve ben düşersem çok üzülürüm." dedi bir kaçını eline alıp sıvazladı. "olsun, sorun değil. ben hemen ayağa kalkarım."

daha fazla beklemek istendiğinden küçük ve sevimli evinden çıktı taehyung.

evlerinden, çıktı. jeongguk ve ikisinin evleri. aynı yastığa baş koyuyorlardı bir süre öncesine kadar. beraber yemek yiyorladı, beraber gülüyorlardı, beraber eğleniyorlardı, beraber ağlıyorlardı...

hepsini birlikte yapıyorlardı. bir süre öncesine kadar çok güzel ilerliyordu her şey.

taehyung her eve gelişinde çikolatalı pasta alırdı ve beraber yerlerdi. jeongguk bazen istemese bile yerdi, taehyung üzülmesin diye bitirdiği de olurdu.

hafta sonları da yürüyüşe çıkarlardı. ama taehyung yürümeyi pek sevmezdi. bu yüzden jeongguk'u bisikletiyle takip ederdi. hatta jeongguk onu ezecekmiş gibi şakalar yapardı taehyung ise gülmekten ölecek gibi olurdu.

ya da akşam yemeğini dışarıda yedikleri zamanlarda önce sahile uğrarlardı. taehyung soğuk kumlara uzanacakken jeongguk hemen ceketini çıkartır, soğuk kumun üzerine koyardı ve, "üşürsün. ceketime doğru uzan." derdi. taehyung'un da içini ısıtırdı o halleri.