Siedzę w kościele, otacza mnie niezmącona cisza. Na zewnątrz pełno jest dźwięków życia, jednak z chwilą przekroczenia ciężkich, drewnianych drzwi wszystkie odgłosy ucichają jak gdyby odcięte świeżo naostrzoną kosą. Chwilami słychać szepty wiernych odmawiających po cichu swe modlitwy. Półmrok jak gdyby potęguje zapach kadzidła. Zewsząd spoglądają na mnie przeróżne męczennicze oczy. Z afonii marmurowych ścian oraz średniowiecznych obrazów i rzeźb bije niesamowita powaga oraz smutek. Usiadłam w ostatniej z dwudziestu dwóch ławek. Czuję się lekko onieśmielona wszechobecnym milczącym kamieniem. Nie byłam w kościele od dawna, nie wiem dlaczego tu przyszłam. Nachodzi mnie na refleksje. Matka Boska i Jezusek spoglądają na mnie nieprzeniknionymi, złotymi oczyma. Nie wiem co chcą mi przekazać. Jak gdyby z oddali słyszę dzwony, to na wieży kościoła ministrant obwieszcza codzienne przekazy. Skulone panie w czarno-białych kapturach przemykają po błyszczących posadzkach. Siedzę tuż obok rzeźby św. Ekspedyta. Przez chwilę wydaje mi się jak gdyby poruszył się, czy to tylko gra cieni? Ekspedyt odwrócony jest do mnie bokiem, tajemniczym wzrokiem obserwuje to co za mną. Mój wzrok pada na ścianę za prawicą świętego. Wisi na niej obraz Jezusa w złotej ramie. Trzyma krzyż a jego twarz okryta jest mrokiem. Podchodzę aby lepiej się przyjrzeć tej intrygującej postaci. Wpatruję się w niego szukając odpowiedzi. Moją uwagę przyciągają jego oczy. Ciemne niby dwa bezdenne jeziora, spoglądają nieobecnym wzrokiem o wiele dalej niż da się objąć wyobraźnią. Nie mogę oderwać wzroku, ta czerń wchłania mnie całą. Zaczynam zadawać sobie pytanie czy oczy te należą do anioła boskiego, czy też kto inny patrzy z obrazu. Ogarnięta paniką szukam znaku życia w obrazie. Jezus pozostaje niewzruszony, w przeciwieństwie do mnie, zaczynam się trząść. W pośpiechu opuszczam mury kościoła. Z ulicy słyszę wrzask syreny. Niebo jest granatowsze niż gdy ostatni raz je widziałam.
