aradaki boşluk | bachisagi

07

7.Uçak yolculuğunu onu hayal ederek geçir.

Barselona - Munich arası uçuş mesafesi 1795 km'ydi. Bu, bir havaalanından diğerine düz bir uçuştu ve Bachira kendini bir yabancıyla pencere arasında sıkışmış halde buldu. Hareketsiz oturmakta çok kötüydü ve bacağını çok fazla zıplattığı için birkaç kötü bakış alıyordu ama koltuk arkadaşına mahcup bir gülümsemeyle bakarak telafi etmeye çalışıyordu.

Elinde değildi- aynı anda hem gergin hem de heyecanlıudı, tüm duygular midesinde aynı anda renkli ve mide bulandırıcı bir kaleydoskop kelebekleri gibi uçuşuyordu. Her büyük oyunun beraberinde getirdiği kaygıdan farklıydı. Futbol oynarken, hepsi heyecan ve adrenalindi. Isagi ile işler farklıydı. Bir maçı kaybetmek başka bir şeyken, bir insanı kaybetmek bambaşka bir şeydi.

Aşağıda, kilometrelerce uzanan şehri görebiliyordu. Ağaçlardaki yapraklar çoktan dökülmüştü ve çatıların üzerinde hafif bir kar tozu tabakası vardı. Isagi'nin yaşadığı yeri buradan görüp göremeyeceğini merak ediyordu.

Uçak yolculukları genellikle korkunçtur: yemek soğuktur, alan küçüktür ve yapacak hiçbir şey yoktur. Ancak uçmak nefes kesiciydi ve manzara da öyle. Isagi'yi yeniden göreceğini bilmek, en iyi ve en kötü şekillerde nefesini kesiyordu.

Parmaklarını cama bastırıyor ve ben buradayım diye düşünerek. Ben gerçekten buradayım.

Havadaki sessiz an uzun sürmedi.

Çok geçmeden, Dünya'ya geri döndü. Bachira hafif bir eşya taşıyordu, bu yüzden valizini kolaylıkla aşağı çekti ve yaşlı bir bayanın onunkini güneşli bir gülümsemeyle almasına yardım da etmişti. Ona İspanyolca teşekkür etti ve Barselona'da birkaç yıl yaşadıktan sonra dilin parçalarını kapmayı başarması iyi bir şeydi, zayıf öğrenme becerileri kahretsin ki onu fena zorlamıştı.

Pekala, çoğunu Otoya'dan öğrenmişti, yani yol sormaktansa İspanyolca flört etmeyi tercih ediyprdu, ki bu kesinlikle önemli bir konuydu, orası kesin.

Koridorun karşısındaki kuyruk uzunddu ve insanlar hâlâ koltuklarından yeni kalkıp  yukarıdan bagajlarını alıyorlardı. "Seni buraya getiren nedir?" diye soruyordu yaşlı kadın.

"Ben... birini ziyaret ediyorum," diyor Bachira, sözcükleri karıştırarak. Bu kalp atışlarının hızlanmasını sağlamıştı.

Gözlerinde bilmiş bir bakış vardı. "Sevgilin mi?"

Onu kadar kolay söylüyordu ki. Novio. Bachira bunu biliyordu çünkü Otoya bu kelimeyi sık sık ortalıkta dolaştırıyordu ve ilk öğrendiği şeylerden biriydi - mi novio, mi novia.

Ç/N: "mi novio" çoğunlukla erkek arkadaşım ya da sevgilim anlamlarına geliyormuş... bu bilgiyi de aktarayım dedim-

Güldü, utanıp ve boynunu ovuşturmaya başladı. "Hayır, tam olarak değil," dedi, hal hareketleri birbirine karşımaya başlayınca kadın sadece güldü ve onun koluna hafifçe vurdu.

Oradan, havaalanına ve bagaj teslim noktasına gitmeden önce her şeyi halletmeliydi. Biraz zaman alacaktı, bu yüzden beklerken Isagi'ye bir mesaj gönderdi.

Bachira
uwaaah isagiii ben buradayım!!!
(ﾉ◕ヮ◕)ﾉ*:･ﾟ✧

Isagi
Bachira! Neredeyse geldik
Kaiser neredeyse kırmızı ışıkta geçiyordu, sanırım seni görmekten heyecan duyuyor lol

Bachira
eweet bilemiyorum, BU aramalar sürüyorsa arabada oturup oturmak istemediğimi
(＞﹏＜)

Isagi
Lmao, beni henüz öldürmedi, bu yüzden iyi olmalı
endişelenme Ness de onu hizada tutmak için burada
gitmeliyim birazdan orada görüşürüz

Bavulunun gelmesi yaklaşık yarım saat sürmüştü. Üzerindeki parlak yunus rozetinden  dolayı onun olduğunu biliyordu, bu yüzden onu  çekti ve girişi aramaya koyuldu. Öğleden sonra olduğu için hava alanı çok kalabalıktı. Soğuktan biraz titreyerek etrafına bakındı. Çok fazla insan vardı ve çok gürültülüydü—

Boynuna yumuşak bir şey sarılıyordu. Bu bir eşarptı.

Eşarpı saran kişiye döndü.

Isagi ona gülümseyerek karşılık veriyordu. "Merhaba Bachira."

Ah.

Aklı, Isagi'nin gözlerini görür görmez zaman durma noktasına gelmişti. Parlak okyanus mavisi. Yunuslar onların içinde yüzebilirdi. Zihinsel listesi genişledi  ve bir sonraki puanı ortaya çıkarmak için gelişmeye devam etti–

ryusae ya da başka bir bachisagi çevirmeyi düşünüyorum-