Wednesday hâlâ anlayamıyordu. Sadece konuşmak içinmiydi? Pugsly'yi dışarı çıkarttılar. Konuşmaya başladılar.
"Wednesday burası gizli kalmalı. Burayı kardeşin seneye tanımalıydı. Ama neyse bir şey olmaz. Ama ya başkalarına söylerse? O zaman ne olacak?"
"Onun arkadaşı yok, baba."
"Ya varsa ve bize söylemiyorsa?"
"Bunu bilirdim."
"Ya kimseye söylemeyecekse."
"O zaman onu gizlice takip ederim ve söylemeye zorlarım."
Hemen odadan çıkan Wednesday, Pugsly'yi takip etmeye başlar. P
ugsly yürümeye devam eder (2 km yürümüştür herhalde xd.) Birden durdu, toprağa gömdüğü bombayı çıkarttı. Wednesday arkasında onu gözlerken yaklaştı ve pugsly'nin arkasına geçti. Pugsly yürekten gidiyordu.
"Ney yapıyorsun sen!?"
"Hiç"
"Pugsly bombaları ne kadar sevdiğini herkes biliyor."
"Ama her aile üyesinin yaptığı şeyde (adını unuttum xd) çok güzeldim, şimdi burayı, bu parkı patlatma vaktidir geldi."
Wednesday bombayı eline alır ve bombalara dokunmasına 2 hafta süre koyar. (2 hafta dokunamaz yani.)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aradan 1 hafta süre geçer. Pugsly delirecek seviyeye gelmişti. Bombalarını aramaya başladı. Hayattan bezmiş gibiydi. Yeni solmuş, gözlerinin etrafı kızarmıştı. Wednesday'i uykusundan uyandıracak derecede bir ses çıkardı. Wednesday yavaşça yürüyerek Pugsly'yi uyarmaya gitti.
"Pugsly hiç uğraşma onları asla bulamayacaksın. Onları öyle bir yere sakladım ki... "
"W, delirmek üzereyim!"
"Uyu artık."
"Gidiyorum..."
Bu cümleden şüphelendi W. Ama yinede yatağına gitti. Tıkırtıların sesi yükseliyordu. W umursamıyordu. Ama son tıkırtı o kadar yüksekti ki odadaki kitabı düşürmeye yetti. Bu son noktaydı artık Pugsly'yi yatağa bağlaycaktı.
"Pugsly! Bu kadar yeter!"
"Bombalarımı geri ver!"
"Sen gel benimle!"
Pugsly zorladı, direndi. Ama W'in gücüne yetmedi. Pugsly artık yatağa bağlıydı. Sabah W onu unutup kahvaltı yaptı. Tıkırtılar gelince hatırladı. Pugsly'yi hemen çözdü. Ama kahvaltısını verip onu odaya kilitledi.
***
Aradan 1 hafta daha geçti, sonunda P bombalara kavuşmuştu. O sırada E mesaj attı.
E:W seninle ne zamandır konuşmuyoruz evde durumlar nasıl?
W:Evet, P delirdi o kadar.
E:Yine iyi, annem beni eleştirmeyi burakmıyor.
W:P'ye bakmam lazım sonra görüşürüz.
P bombaları etrafa atıp duruyordu. W onu durdurmak için giderken yağmur yağmaya başladı.
Yok çok az yazıyorsun, yok 1 gıdım yazıp bırakıyırsun istemiyorum. Razı ol benimde hayatım, kendi hayatım var. Boş vakit buldukça yazıyorum. Zaten aklıma gelmemesi başka, parmaklarımın yorulması başka dert ya. Devam edebilir.
