Whats Happening

.

Even ter informatie ik ga verder met het zelfde verhaal maar het word verteld uit tess dus ze en tess word ik.
------------------------------------------------------------

"Aufstieg" word er geroepen, weer sta ik snel op en ga voor het bed staan. Ik wil weten waar ik ben en hoe ik weer terug kom naar mijn wereld of ben ik op de mijne. Is dit een andere planeet, nee laat maar hoe kom ik daar bij. Weer worden we meegenomen naar dat grote plein en worden we geteld. Ik snap er niks van. Als ik de kans krijg ga ik vragen waar ik ben. Iedereen is geteld maar we lopen niet terug naar het hutje waar heel veel bedden is staan. We staan weer op een modderig terein en ik ben met andere meiden van mijn leeftijd in een diepe kuil gezet met een schep in onze hand. Ik zag dat de andere graafde dus ik deed het zelfde. "excuse me, i came here by accident but where am i" Vraag ik aan een meisje die naast me staat te scheppen. Ze kijkt me eerst een beetje raar aan maar dan antwoord ze in het Nederlands, " Ik ben Anne ik zit hier al vanaf het begin 1942 ik was de eerste groep". He ik snap er niks van hoe kan, ik, ik leef toch in 2024. " uu waar zijn we dan en welk jaar is het nu?" Ze kijkt me verwarrend aan. " het is eind 1942 en we zitten in concentratiekamp Auswitch". Ik snap er niks meer van hoe hoe kan ik, het boek het is het boek. " hoe kom ik hier weg?" Vraag ik Anne." Je bent joods toch?" Vraagt ze maar ze antwoord niet. "Ja maar dat heeft hier toch niks mee te maken ik wil hier alleen maar weg ik wil terug naar huis". Anne kijkt mij met een droevig gezicht aan en zwijgt. "Waarom zijn jullie hier en waarom moeten we werken?" Vraag ik. Het blijft even stil maar dan antwoord Anne zachtjes zodat de bewakers het niet kunnen horen. " we zijn joden en volgens de nazi's en de NSB zijn wij slecht en moeten we worden uitgeroeid, dit is ons huis voor sommige al lang voor anderen nog maar net, er is niets tegen te doen". Ik weet niet wat ik hoor. Ze kunnen toch gewoon weg? De rest van die dag heb ik niks meer gevraagd. Als ik terug kom stormde iedereen meteen naar een bed toe nou ja hoever je het een bed kunt noemen. Anne het meisje die naast me stond tijdens het werk komt naast me liggen. "Hier je moet eten anders hou je morgen niet vol" terwijl ze dat zegt steekt ze haar hand naar me uit met een klein minuscuul stukje brood in haar handen. Ik pak het aan maar opeten nee, het is beschimmeld en hard heel erg hard. " je hebt toch honger" Vraagt Anne. Ik haal me schouder op. Ik heb inwerkelijkheid echt een enorme trek maar dat wil ik niet zeggen. " wanneer gaan we naar de keuken om wat te eten, wat denk je wat denk je dat we krijgen, rodebieten, patat en als toetje een grote kom ijs" zeg ik enthousiast. " maak je een grapje" zegt Anne boos. Heb ik wat verkeerds gezegd of he ik snap er niks van. "Wat is er, krijgen we.." voordat ik me zin kan afmaken zegt ze droevig "we krijgen hier enkel on de ochtend heel vroeg wat te eten , veel is het niet een klein stukje brood en water met een bruine kleur wat koffie moet voorstellen". Ik ben sprakeloos dat kan toch niet hoe leven ze nog. Anne zegt ook niks meer en we proberen allebij te slapen. Bijna iedereen slaapt maar het lukt me niet om in slaap te vallen. Het is hier steenkoud en dekens en kussens hebben we niet. Ik had er niet echt opgelet maar omdat ik niet kon slapen dacht ik over verschillende dingen na. De mensen die daar liepen ze waren zo dun dat je hun botten kon zien en ze waren zo wit en die tanden. En ze waren zo vies en... ik ben uiteindelijk in slaap gevallen en ik werd de volgende ochtend wakker door de regen die door het dak kwam. Ik probeerde Anne  wakker te schudden omdat ik naar de wc moest maar ze werd niet wakker. Ze was dood ze.. ondanks ik haar pas sinds gister kende barste ik in tranenen uit. Toen ik uit gehuild was vroeg ik of iemand wist waar ik kon plassen. " daar" zij een oudere vrouw. Ze wees naar een houte bankje met  4 gaten er in. Het stonk enorm maar ik moest zo nodig dat het me niet kon schelen. Ik zat nog niet eens 1 minuut op de wc of er stormde vrouwen naar Anne toe om kleding van haar te pakken. Ze hadden het koud net als mij maar je pakt toch niet iemands kleding af. Waneer ik van de wc afkwam