Gevallen Voor De Vijand

Hoofdstuk 4

Ik stap het wiskunde lokaal binnen, waar maar drie andere leerlingen zitten. Ik schuif aan naast Sophie, het enige bekende gezicht. "Waarom is het zo leeg?" Vraag ik op zachte toon. De docent zit aan haar bureau op haar laptop te tikken.

"Er zitten maar 5 mensen bij wiskunde B." zegt ze.

Ik kijk nog eens rond de klas om mezelf te verzekeren dat ik nog steeds goed kan kijken en tellen. "Ik tel er 4."

"Ja alleen-" voordat Sophie haar zin af kan maken komt hij binnen gelopen. Ik zicht meteen van irritatie, en Sophie spiegelt mijn gezicht. Hij kijkt me even aan, met lege ogen. Serieus hoe kan iemand zo weinig emotie tonen?

"Jo man!" Zegt de jongen waar hij naast gaat zitten. Knappe jongen, met zijn korte en nette blonde haar met diepe bruine ogen. "Je komt naar het feestje bij Benthe vanavond toch?" Zegt de blonde jongen.

Een feestje? Op maandag? "Wie geeft er nou weer een feestje op maandag?" Spreekt Jake mijn gedachten uit. Onwillekeurig glimlach ik, gelukkig zitten ze achter me en kunnen ze mijn gezicht niet zien.

"Weet ik veel, maar Benthe gaat aan een stuk door zeuren als je niet komt." Antwoordt de jongen. Ze praten echt super hard maar die docent zegt nog steeds niks.

"Ze zeurt toch altijd wel." Zegt Jake bijdehand. "En ik moet werken vandaag, dus misschien kom ik wat later nog wel even."

"Bro, jij bent praktisch gezien de baas, je werkt als je wil werken." Dramt de jongen door, wat een fucking irritante gast.

"We hebben nieuw personeel," ik voel zijn ogen branden in mijn achterhoofd "dus ik moet daar een oogje in het zeil houden. Maar ik ben er rond 10 uur wel. Nu stoppen met zeuren."

Eindelijk begint de docent de les. Ik volg echter helemaal niks, mijn hoofd zit compleet ergens anders. Vanmiddag moet ik voor het eerst werken, maar hoe ga ik achter informatie komen? Nog geen idee.

"Emma! Kom je je ook bij mij thuis klaarmaken vanavond?" Vraagt Hannah de volgende pauze enthousiast.

"Wat?" Ik kijk haar vragend aan.

"Voor het feestje bij Benthe, wij zijn uitgenodigd en je mag altijd mensen meenemen dus jij gaat zeker weten mee." Zegt ze met een doodserieus gezicht.

Daar moet ik een beetje om lachen. Ik heb wel zin in een feestje, en Jake is er. Dan kan ik misschien wat op hem letten en een beetje een oogje in het zeil houden. Echter heb ik geen idee hoe laat ik klaar ben met werken vanavond. "Ja prima ik wil sowieso wel op het feestje komen, maar ik moet werken en weet niet hoe laat ik weg mag."

"Geeft niet." Zegt Sophie. "Als je voor half tien klaar bent kom je gewoon nog bij ons, anders kom je zelf gewoon wat later." Ik knik.

...

Als ik die middag het enorme gebouw weer binnenloop voel ik precies nul zenuwen. Ik denk dat je dat wel verleert als je meer dan eens een leven of dood ervaring hebt meegemaakt.

Ik negeer de secretaresse die er nog steeds is dit keer en loop direct door naar de deur van Jake. "Je zorgt er maar voor dat het gebeurt!" Hoor ik hem nog zeggen voordat hij de telefoon ophangt. Langzaam glijdt zijn blik naar mij.

"Mevrouw Scott," zegt hij, totaal niet verrast dat ik zonder te kloppen binnen kom. "Shelly zal je alles bijbrengen en daarna zal zij voor goed vertrekken. Als je vragen hebt, liever niet, mag je de volgende keer kloppen voordat je binnen komt en mij vragen."

Ik zeg niks en loop naar buiten, de deur doe ik net iets harder dicht dan nodig waardoor Shelly opkijkt. "Emma, je kan hier plaatsnemen." Ze legt me mijn taken uit en hoe ik dat het beste kan doen. Duidelijk heeft ze van dat laatste helemaal geen verstand, want ik zie nu al hor ik het beter kan doen. Ik wil zeker niet ontslagen worden dus ben ik van plan om zijn vertrouwen te winnen en mijn werk perfect te doen.

"Shelly, waarom ben je eigenlijk ontslagen?" Vraag ik voordat ze weggaat.

"Ik ben zwanger, waardoor ik een tijd niet kan werken, dat kan meneer Wilson zich niet veroorloven." Ik zie aan haar ogen meteen dat ze liegt, maar ik vraag niet verder. Dat kan ook niet, ze is namelijk al om de hoek verdwenen.

Een paar uur ben ik rustig maar snel aan het werk. Mails beantwoorden afspraken plannen, echt super makkelijk. Echter wordt de heerlijke stilte verstoord door een man van rond de 45 die het kantoor van Jake in wil. Hij was van plan om mij te negeren. Dacht het niet.

"Naam?" Vraag ik als hij een paar meter voor zijn deur loopt. Hij stopt abrupt.

"Sorry?" De man kijkt me spottend aan. Hij is kaal en dik en lelijk. En ondanks zijn nette pak, gadverdamme.

"Kunt u niet goed horen? Ik zei: naam?" Ik sta op uit mijn stoel.

Hij loopt met grote, trage stappen op me af. "Rick van Eduwe. En wie denk jij wel niet dat je bent?"

"Dat zou u wel willen weten he." Ik kantel mijn hoofd een beetje. "U staat niet op het lijstje van mensen die mogen komen zonder afspraak en u heeft geen afspraak. Ik zou u dus vriendelijk moeten vragen om te vertrekken."

Hij laat een schaterende lach horen. "En wat ga jij er aan doen?" Hij komt nog dichterbij.

"Geloof me, daar wilt u niet achter komen." Antwoord ik kalm.

Hij lacht weer en draait zich weer naar de deur, op een kleine afstand ven de deur ga ik voor hem staan, tussen hem en de deur in. Jake heeft nu zeker al gezien dat de man er is. En ik weet zeker dat hij niet naar buiten komt omdat hij me wil testen.

"Meisje ga uit de weg." Hij steekt zijn hand uit om me weg te vegen. Grote fout. Ik pak zijn arm en buig hem zo dat hij zich omdraait en nu zijn arm op zijn rug heeft. "Kleine bitch!" Roept hij.

"Emma Scott," fluister ik in zijn oor. "Onthoud de naam goed en zorg dat je de volgende keer als je die naam hoort rent... en hard." Ik heef nog een ruk aan zijn arm voor ik hem weg duw. Hij kijkt me aan en ziet waarschijnlijk iets in mijn ogen waardoor hij zich meteen omdraait en wegloopt. Nog niet snel genoeg naar mijn mening maar ik laat het gaan.

Ik loop naar de deur van Jake. Ik ge echt niet kloppen, wie denk hij wel dat ie is? De president?

"Jake, er was net en Rick van Eduwe. Hij wou je spreken, maar had geen afspraak dus hij is nu weg." Deel ik mede. "Moet ik nog iets daarmee doen?"

"Hij ging gewoon weg?" Vraagt hij. Ik knik. "Hij deed totaal niet moeilijk?" Vraagt hij nog een keer. Ik schud mijn hoofd.

Hij laat een klein scheef lachje zien. Hij draait zijn laptop om en laat camerabeelden zijn. Ik zie mezelf en Rick tijdens onze kleine interactie. Shit. Natuurlijk heeft hij beveiligingscamera's, dom dom dom. Maar ik toon geen reactie. "Niet echt moeilijk toch?"

"Vertel mij eens Emma. Hoe kan een meisje van 17 jaar oud een volwassen man die drie keer zo zwaar en drie keer zo oud is in zijn broek laten pissen van angst?" Vraagt hij.

"Beginnersgeluk denk ik zo." Antwoord ik. Ik zie dat hij me niet gelooft maar ik loop alsnog de deur uit.

Ik werk nog een uurtje ongeveer en dan ben ik klaar met wat ik moest doen en zelfs nog meer. Ondertussen is Jake zijn kantoor geen een keer uit geweest. Het is inmiddels bijna half 10 als ik bij Jake weer binnenloop. "Tot hoe laat moet ik blijven? Ik ben namelijk klaar." Zeg ik zonder aankloppen of groeten.

"Je mag gaan, ik zorg dat iemand je mailt over je salaris. Morgen mag je vrij, woensdag om vier uur verwacht ik je weer." Ik wil me omdraaien en zie dat hij op staat en zijn jas pak, ik loop de deur uit en pak ook mijn jas. Hij loopt achter me aan richting de uitgang. Ik doe mijn oortjes in en stap op mijn motor. Bij al mijn acties voel ik zijn ogen op me branden, maar ik kijk geen een keer om. Pas als ik de motor start en wegrijd zie ik Jake in zijn zwarte Range Rover stappen. Onze ogen ontmoeten elkaar en die scheve grijns zit weer op zijn gezicht. Een rilling gaat door mijn hele lichaam en die komt niet door de kou.