ONE LAST TIME

another pain.

December 04 2015

Via Montenegro
&
Kiro Montenegro jr.

Born....

Minulat ko ang mata ko at iginala ng mga mata ko ang paligid isa lamang itong kwarto sa tingin ko ay nasa hospital padin ako kaya nakahinga ako ng maluwag

Ng biglang bumukas ang pinto si kuya....

"Avi!!!gising ka na."malungkot ang mga mata nito kaya nagtaka ako

Kahit nagtataka ako kung pano niya nalaman na nandito ako ay iba ang tinanong ko

"Nasan ang mga anak ko kuya?."
bumakas sa mata niya ang matinding pagiwas kasabay ng paglunok nito

"Kuya?."napayuko ito kaya nagtaka ako

"Wala na sila."tila nabingi ako sa narinig

Hindi pwede!!!!

Narinig ko silang umiiyak kanina!!!!

Impossible baka naman kinuha lang ng mommy ni kiro

"Kuya hindi nakakatawa yang biro mo."pilit akong tumawa

"Sabi ng doctor ay...patay na sila."
Sumabay roon ang pagbagsak ng mga luha ko

"Ano ba kuya!Tama na pagbibiro!narinig ko silang umiyak kanina kuya
Buhay sila!!!please kuya!!!dalhin mo ko sa kanila please!!!."
pagmamakaawa ko pero hindi siya kumibo tuloy tuloy lang ang pagluha niya

"Kuya ano ba!!?? Ang sabi ko dalhin mo ko sa kanila!!!!! Narinig ko pa yung doctor kanina."napapikit siya tyaka muli akong tinignan

"Putangina wala na mga pamangkin ko Avi!!!wala na sila!!!wala na!!!!."
Napaawang ang labi ko at muling umiling

"Hindi yan totoo!!."sigaw ko pabalik at pinilit kong tumayo para lumabas pero bago ako lumabas ay nagsalita muli siya

"Sabi ng doctor hindi nila kinaya...totoong narinig mo ang iyak nila pero tumigil ang heart beat nila katapos ng ilang minutong pagpikit mo...Avi...wala na sila."pumiyok na ang boses niya dahil sa pag-iyak.

"Kuya hindi pwede!!! Hindi ko man lang sila nakita!!! Hindi ko man lang sila n-nahawakan!!! Kuya sila nalang yung natitira para sakin!!! Sila nalang yung huling ala-ala ko kay kiro mawawala pa?!!bakit??!!bakit kuya???!!!." Napaluhod ako sa panghihina

Hindi ko na kaya para na akong mababaliw...

"Please Avi makinig ka sakin andito pa si kuya ok? Andito pa ako oh sorry kung wala ako sa mga oras na kailangan mo ng karamay hindi nila agad sinabi sakin toh."mahigpit ang pagyakap niya sakin

"Kuya hindi mo kasalanan toh kundi ang mommy ni kiro...p-pinahirap- ahh w-wala basta kasalanan nila!! Samahan mo ko kuya!!punatahan natin ang mansion ng Montenegro."
Pagmamakaawa ko

"Kung yan ang gusto mo...."itinayo niya ako.

~•~

Malakas ang pagpapalo ko sa gate nila at nakikita ko ang palapit na mommy ni kiro bakas ang irita rito

"Ano ba't ang ingay ingay mo!!?"sigaw nito

"Ikaw ang dahilan kung bakit namatay ang mga anak ko!!! Ikaw ang dahilan kung bakit hindi ko na sila mahawakan!!! Ikaw ang dahilan kung bakit hindi ko na sila muling makikita pa!!!!."sinigawan ko ito kahit na garalgal na ang boses ko sa kakaiyak

Pagak itong tumawa na parang natutuwa pa sa lagay ko ngayon

"Namatay?ohh deserve mo yan buti nalang at hindi ko pa sila napapaDNA dahil alam kong hindi naman ang anak ko ang ama ng mga batang iyon."natatawa parin ito na akala mo ay hindi kadugo ang mga anak ko

"Napakawalang hiya mo!!! Sa tingin mo ba matutuwa si kiro sa ginagawa niyo? Para niyo na ring pinatay ang mga anak ko sa pagpapahirap niyo sa akin eto na ba ang sinasabi niyong paghihigante?napakasama mo!!!."dinuroduro ko siya ngunit iniwan niya lamang ako

================================
January 23 2018
Afternoon

Naramdaman ko ang yakap ni kuya at
Pinunas ang magkabila kong pisngi.

"Hindi pa tumitigil yang mga luha mo kahit na wala ng emosyon yang mukha mo."mapait itong ngumiti sa akin

Nandito kami sa isang silid na walang laman kundi kama. Napakaplain lang ng paligid. Nakaupo lang ako sa wheelchair habang kaharap ko ang kuya kong nakasuot ng puting coat

"Isa na nga akong psychiatrist...hindi ko naman aakalain na ikaw pa ang una kong pasyente."napatingin ako sa mata niyang may tumulong luha

"2 years ka ng ganito.......2 years ka ng wala sa katinuan......2 years ka ng hindi nagsasalita..........piling ko wala na yung Avi ko."napayuko siya mukhang ayaw akong makitang ganito

I'm now insane!!

I'm here now......mental hospital.

Hindi ko akalain na aabot ako sa ganito akala ko sa ganitong taon ay kapiling ko ang mga anak ko pero hindi....

Andito ako nagpapagaling.
Hindi pa sigurado kung gagaling
Hindi pa sigurado kung magiging maayos pa ako

Ayoko na.....

Ayoko ng mabuhay......

Ayoko ng ganito ako....

Gusto ko ng sumama sa kanila....

Kiro ko....

My honey.....

Baby kiro.....

Baby via......

Sama na ako please ayoko na dito.....