The Gap Between Us (Under Revision)

Chapter 27

"Pa what do you think of me ba? Bata parin na kailangan ng permission ninyo kung lalabas ako? Eh kahit kailan nga you never gave me your attention and that's why I taught myself to become independent without any of your help." Asik ko at napairap nalang habang nakatabi sakin ang lahat ng shopping bags ko.

"Sa susunod nga wag kang lalabas ng hindi nag papaalam sakin ha! Bakit sino ka sa akala mo? You are not that independent as you think Chantelle, wag kang nag mamagaling dyan." Inis na sabi ni papa, gusto kong mag mura, sobrang sawa na ko sa kanila, parang mas gusto ko nalang lumayas dito.

"Ay wow, kahit naman na mag paalam ako sainyo hindi rin naman kayo papayag eh, so what's the point of telling you that I am going to go out with my girlfriends?" Tanong ko at napa buntong hininga nalang si mama.

"What have we done Lorraine? Kulang pa ba ang mga nabigay namin sayo na gusto mo para lang sagut sagutin mo kami ng ganito? You are such a spoiled brat who do not even know how to appreciate things we gave you!" Sigaw ni mama and I murmured what she said.

"Jokes on you mom and dad, you just gave me material things that I never wanted while Camille can get anything she wants including your attention even if you have a stupid hectic schedule while me? My friends can only do that for me, nakakahiyang sabihin na magulang ko kayo eh yung ibang tao nga kaya akong bigyan ng oras at attention kahit hindi ko naman sila kaano ano." Sambit ko and in a second I received a hard slap from dad, no I don't cry as if I am not used to it.

"I cannot believe your words Lorraine, it's a shame to have an ungrateful daughter like you." Sambit ni papa and naluha ako don, pero I won't back out in this arguement.

"It is also a shame to have a parents like you who cannot even figure out what's wrong with me and why I am being like this, palibhasa kasi you willingly give all your time sa bunso nyong yan while me? You only know my mistakes." Sambit ko habang nananakit na yung lalamunan ko, sign na yon na naiiyak na talaga ako.

"You know what Lorraine? Lily is much more better than you, she is much more appreciative and grateful than you, sana sya nalang yung naging anak ko kaysa sayo, ni hindi ko nga alam kung samin ka nanggaling eh o kung nagkamali lang yung hospital ng bigay samin ng anak, we don't know why you became like that, you do not even appreciate our efforts for you." Sambit ni dad at don na ko tuluyan naluha.

Sabihan mo nalang ako ng kung ano ano pero wag na wag mo lang akong ikukumpara kay Lily at lalong lalo na nagsisi kayong ipinanganak nyo ko tas sisisihin nyo ko sa sarili ninyong katangahan.

"Edi sana si Lily nalang yung anak nyo! Mas gusto mo yun diba? Kung gusto mong maging anak si Lily edi sana inabort nyo nalang ako kaysa sabihin nyo sakin na nagsisisi kayong binuhay nyo ko sa mundo na kahit kailan ay hindi ko naman sinabi sainyo na dalhin nyo ko dito!" Sigaw ko at kinuha ko agad ang mga shopping bags ko at dumeretso sa kwarto ko at padabog kong sinara yung pinto, hinagis ko ang mga shopping bags ko sa kama ko at bumagsak ang maaliit kong table at nagbasagan yung mga mini plants ko na nakapatong don at hinagis ko ang sarili ko sa kama ko at doon ko na iniyak yung sobrang sama ng loob ko, sa simpleng dahilan grabe nyo ko sabihan ng ganyan, si Camille lang naman yung nakikita nyo hindi ako kasi kahit kailan hindi nyo ko naappreciate!

---------------

Kanina pa ko nag be-break down dito, ewan ko ba palagi naman ako pinapagalitan nila mama at papa pero bakit ako umiiyak? Sobra sobra narin kasi sila, hindi ko na kaya yung mga ginagawa nila, parang hindi na anak trato nila sakin tapos materyales lang naman binibigay nila sakin sasabihin nila binibigay din naman daw nila lahat para sakin, pero yung lahat na yun na para sakanila ay kulang na kulang sakin, palagi nalang si Camille, bwisit.

"Ate!" I immediately flinched when Camille knocked on my door, what is she doing here? "What do you want?" I asked. "Papasukin mo muna ko." Utos nya at napairap nalang ako.