𝐉𝐀𝐌𝐄𝐒 𝐏𝐎𝐓𝐓𝐄𝐑 | "Bazen sadece unutmak gerekir eski anıları."
(🦌) ;; James Potter zambağını kaybetmişti; neşeli ruhunu da. Geriye boş bir kabuk kalmıştı. Bu boş kabuğu yeniden çiçeklendirecek olansa Efsun Ayas'dı. Namı di...
Annem ismi gibi büyüleyici olsun diye koymuştu belki de bu ismi bana, bilmiyordum.
Çünkü beni doğururken ölmüş. Tek isteği ise kızının isminin 'Efsun' olmasıymış.
Halam anlatırdı bana bunları. Annemden bahsetmeyi, onu anmayı çok severdi. Ben de onun anlattıklarıyla annemi tanımaya çalışırdım.
Çok güzel kadındı benim annem. Şelale gibi dökülen, kıvırcık kızıl saçlara sahipti mesela. Yemyeşil gözleri, burun hizasında çilleriyle o kadar tatlı duruyordu ki fotoğraflarda, her gün keşke şu an yanımda olsa diye dua ediyordum.
Keşke, beni babamın eline bırakmasaydın anne.
Babamdan bahsetmişken, annemin günlüğünde okuduğum gibi tam bir İstanbul beyefendisiydi. Onu dışarıdan gören, hiç tanışmamış herkes böyle söylerdi hakkında. Ama tanımaya başladığınızda size dünyayı dar edeceğinizi anlardınız ve yol yakınken onunla iletişimi kesmeye çalışırdınız. Ama başaramazdınız. Sizi bırakmazdı.
Anneme de öyle yapmıştı. Onu kendine zincirlemiş ve yanından ayrılmasını engellemişti.
O zincir bendim.
Ben sırf babasız büyümeyeyim diye, onu yıllarca kandıran ve aslında evli olan, onu tutsak eden adamın yanında kalmayı kabul etmişti. Belki beni sever diye. Ama hayır, o adam sevmek nedir bilmezdi.
Annemin hayatını karartan benim varlığımdı.
"Nerede o?!" diye kükremekten hallice bir şekilde bağıran babamın sesiyle yerimden sıçradım. Yanımda oturan halam eliyle sus işareti yapmış ve hızla odasından çıkmıştı.
Onun odasında olduğuma şükrederken içeriden gelen konuşma seslerini daha net duyabilmek için kapıya yaklaştım.
"Ne oldu da dellendin yine?" diye sordu halam.
"Nerede yeğenin olacak o kız?"
"Nerede olacak canım, her zamanki gibi Beyzalara gitti işte." derken omzunu silkmişti halam. Babama bir adım daha yaklaştı. "Hayırdır, bir şey mi oldu? Ne bu halin?"
