sis değince gövdeme
sınardım kendimi ellerimle
en gizli vaktinde sabahın
en ezgisiz yanımla çiçeklenip
uçardım sis değince gövdeme
o zaman
karanlıktı öpüşlerim kahkaham karanlık
kuduz bir kalp çarpıntısıyla
büyürdü dudaklarımdan kahramanlık
akşamın getirdiği anlamsız hırıltıyı
ölü kuşların avlusundan
annemin sesine toplanan panayırları
akıtarak sevdama beklerdim
babam bir boran ile sarsıntılı
şehrin kamburundan serüvenler örerdi
yüzünde patlayan bir sis kabarcığı
Şimdi
bir ağıt yükseliyor aşka dair gözlerinden
aşksa büyük kara kazanlardan
azgın kalabalığa pörtlüyor
aşk ölgün bir çiçektir artık
artık
ne kahkaham ne de bir kahramanlık
