GECE GÜNEŞİ | +18

KIŞ GÜNEŞİ | GÜNLÜK

Selaaam, ben geldim! Normalde cuma günü gelecekti yeni bölüm ama kitabın sıralamasının yükseldiğini görünce hemencik atmak istedim. Verdiğiniz oylar ve yorumlar cidden çok etkili oluyor, teşekkür ederim hepinize :))

Önceki bölümde sınır olmadığı için ve hazır yükselmeye başlamışken hızlandırmak için sınır koyuyorum;

150 oy, 275 yorum.

Böyle sınırla falan uğraşmasak keşke bin okuma var her okuyan tıklasa ohooo sldmsl

İyi okumalar <3

İnstagram | Sonanurr

Elimdeki kahveleri dökmemeye özen göstererek salona paytak adımlarla girdim ve kupanın birini babama verdim, ardından yanına oturup bağdaş kurdum. Babam kahvesinden büyük bir yudum alıp gülümsedi.

"Senin yaptığın kahvenin tadı bir başka oluyor."

Aklıma annemin gelmesiyle dudaklarımı birbirine bastırırken kahvemden bir yudum alarak zorlukla gülümsedim. Babam arkasına yaslanıp bacaklarını sehpaya uzattı ve ciddi bir surat ifadesiyle bana döndü.

"Yakında doktora girmemiz gerek,"

"Neden?" Derken aklımdan yine tonlarca düşünce geçmeye başlamıştı.

"Rutin kontrolleri artık daha sık yapmamız gerektiğine karar verdik."

"İyi de ben iyiyim, baba. Hiçbir belirti yok."

"Senin hissemeyeceğin birçok şey olabilir Nil. Unutma," dedi ve durup derin bir nefes aldı. Sanki bunu hatırlamak ona acı veriyor gibiydi. "Unutma, sen güneşe iki kez yakalandın. İlki her ne kadar zararsız olsa da ikincisi..." durdu ve derin bir nefes aldı.

"Baba, ben iyiyim. Gerçekten iyiyim, bir mucize oldu ve ben ölmedim-"

"Nil," dedi babam sözümü keserek. "Sen hiçbir zaman iyi olmayacaksın."

Elimde kahvemle donakalmış bir şekilde babama bakarken o sanki bu dediğini yanlışlıkla kaçırmış gibi gözlerini yumdu.

"O ne demek?" Babam derin bir nefes aldıktan sonra elindeki kupayı bıraktı ve bana dönerek elimi sıkıca tuttu. Mavi gözleri gözlerime dikkatlice bakarken ben duyacaklarımdan korkmaya başlamıştım.

"Bak Nil. İki sene önce komaya girdiğinde doktorun bana bu hasarın asla tamamen geçmeyeceğini söyledi. Evet, iyisin. Allaha şükür iyisin fakat şunu unutmamalıyız ki organların hasar gördü. Zamanla toparlanmış olabilirler, ama asla ne olacağını bilemeyiz... Bu yüzden, artık ayda bir doktora gideceğiz, buna karar verdik. Bekleyip bir sürprizle karşılaşmak istemiyorum."

Ne düşüneceğimi bilemezken hastanede yatmaktan korktuğumu fark ettim. Zaten yeteri kadar kısa olan hayatım vardı, bir de günlerimi hastane odalarında geçirmek istemiyordum.

"Ya bu kontrollerden sonra beni hastaneye kapatırlarsa?"

"Gerekiyorsa hastanede kalacaksın." Dediğinde gözlerim hafifçe irileşti.

"Hayır, baba. Kalmayacağım tabiki!"

"Nil,"

"Baba! Ne kadar ömrüm kaldığını, iyi olup olmadığımı bile bilmiyorum ve kalan ömrümü hastanede geçirmek yerine yapmak istediğim birçok şey var."