KARANLIĞIN NEFESİ

bölüm 20

Yigitin ağzından

Sevdiğinin gözlerinin içine bakarak ölüme gitmek istemesi kimsenin görmek veya yaşamak isteyeceği bir şey değildir.Ben zaten hep sevdiklerimle sınandım.Herşeyim hep ellerimden kaydı gitti.Yıkılmadım tekrar ayağa kalkıp yeniden başladım hayata.

Şimdide yaşamla ölüm arasında ki o ince çizgideyim.Ne yaşamak ne de ölmek istiyorum.Canım acıyor nefes almak bile bana zor geliyor.Hem çevremdekilere hem kendime zarar vermekten başka bir şeye yaramıyorum .Sanki zehirli sarmaşık gibi bana dokunan ,yanımda olan yok olmaya mahkum oluyordu.

Şu an nerdemiyim sevdiğim kadın uyuyor ben onun başındayım.O gün Nefes'in gözlerinde gördüğüm sadece kocaman bir boşluktu.Hiçbir his,hiçbir duygu yada bir korku yoktu.Hayatımın koca bir yalan olduğunu ,Devrimin intikam için neler yaptığını ,orda neler yaşadığını gözyaşları içinde anlatmıştı.Sude,Kemal ve ben çaresizce dinlemiştik.Bedeni ve ruhu bu karmaşaya daha fazla dayanamamış kendine birşey yapmadan bayılmıştı.Hemen yanına varıp kucağıma aldım.Meleğin odasındaydık yan taraftaki benim odama götürdüm.Yatağa yatırdım Sude banyodan pansuman malzemelerini getirip elini temizlemeye başladı.Kemal'e doktoru aramasını söyledim.Sude ağlayarak elindeki kesiği temizlemiş sarıyordu.O sırada Meleğin ağlama sesini duyduğumuzda Sudeyi bebeğimin yanına gönderip ben sarmaya devam ettim.Sevdiğim kadın gözlerimin önünde tükeniyor ben hiçbir şey yapamıyordum.Yarasını sardıktan sonra baş ucuna oturup dağılmış saçlarını okşamaya konuşmaya başladım."Nefesim bana bunu yapma herşeyim yalanken ,sevdiklerimi kaybetmişken sendemi beni bırakacaktın?Ben sana kalbimi,ömrümü vermeye hazırdım.Yolumuz kolay değil ikimizde biliyoruz yolumuz dikenli tellerle dolu sen iste ben o dikenleri ellerim kopsada yolumuzdan çekerim."dediğimde Kemal doktorla beraber içeri girdi.Doktora olanları anlattığımızda bu durumun gayet normal olduğunu bir kliniğe yatırıp destek almasını söyledi.Bu benim için çok zor bir karardı.Ya Nefes bu yüzden beni suçlarsa ,affetmezse diye düşündüm.Olmazdı onu oraya bir başına bırakamazdım.Doktordan başka yolu olup olmadığını sordum.
"Yiğit bey uzman bir psikolog dan yardım almalısınız.Sizinde sevginiz ve desteğiniz sayesinde umarım bu süreci atlatırsınız.Size bir doktor arkadaşımı öneririm alanında çok iyidir.Eminim Nefes hanımada iyi gelecektir."

"Tamam doktor bey herşey için teşekkürler "Kemal doktor beyi gönder dediği doktorla hemen görüş .Doktorla Kemal odadan çıkınca tekrar Nefesin yanına gittim.Saçlarının kokusunu içime çektim.Nefesim, güzelim, ömrüm geçecek bitanem herşey geride kalacak .Nefes yavaş yavaş uyanmaya başlıyordu.Dolu dolu gözleriyle bana bakıp tek dediği şey "özür dilerim "olmuştu.
Sen dileme ömrüm senin suçun değil asıl özür dilemesi gereken benim .Aptal kafam seni yalnız bırakmamalıydım diyip sinirle ayağa kalktım.Duvara elimle yumruk atmaya başladım.Artık kendimi kontrol edemiyordum.Elimin sızısı parmaklarımdan akan kan umrumda değildi.Nefesi böyle görmek, duyduklarım ,yaşadıklarım belki canım yanarsa daha çabuk unuturdum . Ama bütün bunlar için zamana ve birbirimize ihtiyacımız vardı.Elimin üstünde Nefesin elini hissetmiştim.Gözlerimin içine bakarak "benim canımı daha çok yakma be adam.Görmüyomusun halimi sana zarardan başka bir şey vermiyorum.Bırak,unut beni.Sende bende yanmayalım."dediğinde şok içinde ona bakıyordum.

Kendime zarar verdiğim için üzülmesinemi,konuşmasınamı yoksa bırak,unut demesine mi şaşırsam bilemiyordum.Kafamı kaldırıp ışığını kaybetmiş ormanlarına kitlendim.Elinden tutup kendime çekip sıkıca sarıldım.Kollarımdan ayrılmak istesede kafasını göğsüme yasladım."Bu duyduğun kalpden gelen sesler var ya senle anlam buldu.Sen varken hızlanıyor.O yüzden aklındaki bütün her şeyi unut.Bu kalp sen diye attıkça benden kurtuluşun yok güzelim .Bunu o güzel aklından çıkarma.Biz beraber oldukça hiçbir güç bizi ayıramaz."dediğimde sanki gülümsedigini hissettim.