Bir öyle bir böyle diye geçip giden,tek olmayan,her an ne olacağı belirsiz olan ve üvey annem Emily nin beni en mutlu olmam gereken günde,doğum günümde dışarı atması kadar acımasız! Hayat.Öyleki can bildiğim,gerçek dediğim.üzgünüm ama adam dediğim sadece üvey sıfatını almamış babam,evet babam.Emily e karşı koyamayacak kadar beyni yıkanmış durumdaki, Emily e tek kelime bile söyleyemedi.hayat buydu işte! benim hayatım buydu. Kart,cırtlak sesli kişiliksiz,paragöz,burnu ve dudağı arasında koca beni olan,beyaz tenli rus yosmalarından biri ve Emily ile beraberken bana kötü davranan o yokken bana annemin yokluğunu his ettirmeyen,korkak ve kesinlikle annem öldüğü gün cenaze töreninde bile bulunmadığına adım gibi emin olduğum babadan zengin,varlıklı,görmüş ama Emily nin yanındayken kitap yüzü görmemişlerin hareketlerini sergileyen babam Alfred Damsın.iyi ile kötü arasında geçen hayatım bu işte.Birde ağabeyim var. Ve tanımadan sevdiğim hayatım, annem; Nicola Damsın.beni doğurduktan 6 saat sonra ölmüş ve bir günahmış gibi gizlenen sebebini sanırım sadece babam ve ağabeyim biliyor.her şeyden haberdar olan Emily i unutmadım. yaşıyor olsaydı eğer kimbilir sayfalar sürecekti onu anlatmam. fakat öyle üzgünüm ki annem hakkında bildiklerim bukadar. babamın her haftasonu istisnasız paralar gönderdiği,hukuk okuyan,kızlarla kafayı bozmuş,aramızda 13 yaş fark olan ağabeyim Richard Damsın. Ve ben Stefan Mial Damsın.
