"Gülnur." Adı, dilimde bir dua gibiydi. Bir yakarış ve bir umut çığlığı..."Nerdesin bebeğim?"
Nerdesin? Kırpıştırdığın sarı kirpiklerini, aralanan dudaklarını ama çıkmayan sesini düşündükçe benim canımdan can kopuyor, nerdesin?
"Gözünden düşenlerin sadece mutluluk gözyaşları olmasını isterdim." dedi Biran. Bir eli kollarımda uyuyan bebeğimizin başında, diğeri benim saçlarımdaydı.
Görüyordu; bir gözümden bebeğimiz için mutluluk gözyaşı düşerken, diğerinden acı, katran gibi damlıyordu...
"Şükrediyorum." Bebeğimi kollarıma aldığımdan beri gözümü bir an olsun üzerinden ayırmamıştım. Onu henüz babasının kucağına bile verememiştim. Hala korkuyordum. Bıraktığım an kaybedecekmişim gibi hissediyordum. Biran da bunu hissetmiş olacak ki henüz bebeğimizi kollarımdan almaya yeltenmemişti. Eve geleli birkaç saat olmasına rağmen bizimkiler de sadece bakışlarıyla sevmekle yetinmişlerdi. Yoruluncaya kadar girişte onlarla birlikte kalmıştım. Uzanma gereksinimi duyduğum son bir saattir ise Biran'ın odasında, yatağındaydım. "Minik mucizem bize sürpriz yaptı." Gülnur'un teyze olduğunu düşününce burukça tebessüm ettim. "Teyzesi de yapacak."
Biran gülümseyerek ayağa kalktı. "O halde ben minik teyzeyi aramaya gidiyorum."
"Ama... Daha bebeğimize yeni kavuştuk." Gitme, diyemedim. Oysa bu şekilde hayal etmemiştim. Hayalimde, Alaz o fanustan çıkmayı başarınca her ikimiz de günlerce bebeğimizin yanından ayrılmayacaktık. Ne yazık ki felaketler bir kez daha hayallerimle arama set olmuştu.
"Kavuşacağımız biri daha var."
Başımı sallarken, gözümden bir damla daha düştü. "Seni bekleyeceğiz." Bir bebeğimize bir de babasına baktım. "Her ikimiz de..."
