hastaneden çıkmıştık. tolga'ya her ne kadar evde dinlenmesini söylesem de benimle vakit geçirmek istediğini söylemişti.
inat bir şeydi hatta uyuzdu uyuz.
"Uyuz!"
"Söyle yavrum?"
"Manyakk"
"Bende seni seviyorum bebeğim."
böyle söylemesiyle gülmüştüm. başımı göğsüne yasladım.
gözümden düşen bir yaşla daha da sindim Tolga'ya.
"y-ya sana bir daha böyle sarılamasaydım ben Tolga? nasıl korktum haberi alınca bir bilsen."
tolga kollarıyla beni daha çok sararken başımı kaldırıp gözlerine baktım. "bir derdin var? ve bana anlatmıyorsun. ama neden."
başını iki yana salladı.
"ben kendime çok kızıyorum zişan. sana yaşattılarım, yaptıklarımı hâlâ affedemiyorum güzelimm. sen.. sen çok güzelsin ve bazen seni haketmediğimi düşünüyorum ben."
hızla geri çekildim.
"saçmalıyorsun! olur mu öyle şey?"
yanağındaki ıslaklığı sildim.
" ben affettim seni. ve artık sende kendini affetmelisinn bi tanem. bunu yapmalısın. ve bana ancak sen katlanabilirsin be seni döverim bak."
böyle dememle beni kendine çekip gülmüştü.
"sen neden bu kadar güzelsin ya? ve ben seni hakedecek ne yaptımm güzelim."
"Ne bileyim oğlum ben. istersen abartma."
"Odun zişanım benim."
onu itip cık cıkladım.
"ayıp ayıp. ben mi odunum ya??"
"odunsun ama benim odun zişanımsın yavrum."
"Sende benim odun tolga'm, uyuzumsun aslanım."
tolga'nın boynuna sarılıp gözlerimi kapattım.
"İyikimsinn.. iyikim." daha da sarılırken aklıma hediye gelmişti.
