Kayıp Ruhlar Resitali

GİRİŞ

Adettendir, başlama tarihlerinizi bırakın. Sizi çok seviyorum ♥️

"Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın."

Bölüm şarkıları;
Dest & Chef Bi - Kimsin
Tourner dans le vide (slowed down)

🎭

Bazen elleri zincir tutmaz. Bazen insanın zincirleri yaşadıkları, daha doğrusu bazı insanların ona yaşattıkları olur. Emin ol onlar tonlarca ağırlıkta ki zincirlerden daha ağırdır.

Savaşıyoruz; silahlarla, bıçaklarla
Oysa unutuyorlar, bazen bir kelime silahtan daha çok yaralar,
bir bakış bıçaktan daha keskin olur. Çıkan küçük bir söylenti, bir kaya olur ve bir ruhu altında bırakır.

Bir insan kaç yaşına kadar genç sayılır?

15?
20?
25?

Bıçağın ucunu bileğine tekrar değdiren kadın tamı tamına yirmi altı yaşındaydı. Bileğinin sınırlarında gezinen bıçağı,o masada oturan kimse görmedi fakat hepsi farkındaydı.

Ala Adin Sancak.

Omzunun üstünde biten siyah saçlarına umutlarını asmış, kızıla kaçan kahverengi gözlerinde anılarını yakmış, ellerine toprağın kokusu sinmiş o kadındı.

Bileğinde ki bıçağı kimse görmeden belinin arkasında ki yerine geri koydu. Ellerini masaya koyarken bakışları diğer ajanların üzerinde gezindi. Hepsinin bakışlarında ona karşı büyük bir tiksinti vardı. Ala Adin Sancak hepsine boş bakışlarla bakıyordu.
Ona bakan herkese, bakışlarıyla bile düşünceleriniz umurumda değil diyordu.

"Adin." Büyük şef konuştuğunda donuk bakışları onda durdu. Bu tesisin ele başı oydu, bütün kararlar onun onayından geçerdi.
Önceden olsa onun diyeceklerini dikkatle dinlerdi genç kadın ama artık gözlerinde derin bir boşluk vardı.

"Yeni görevin Atmaca. Bu sefer hata istemiyorum. Yoksa bu sefer canına acımam. " Şefin sert sözlerinden sonra odadaki diğer ajanlar ondan korksa da Adin'in yüzünde alaylı bir gülümseme vardı. Keşke canına da acımasalardı.

Adin, boş gözlerle üstü olan adamı dinlerken içinde tek bir duygu kırıntısı yoktu.

Çünkü artık uğruna savaşılacak nedenler yoktu.

Adin, son görevini öğrenmenin verdiği ağırlıkla, dağılan parçalarını toplayarak masadan kalktı ve ona iğrenerek bakan gözlere arkasını döndü. Kapıdan çıkmadan önce tekrar Keskin Bey'in soğuk sesi, durmasına neden oldu. " İnan bana Adin, bu sefer en ufak bir hatanda, sana aynı merhameti göstermem." Adin arkasını dönmeden omzunun üstünden geriye baktı. Dudaklarında, parçalanmış hislerin yarattığı acıdan doğan hissiz bir gülümseme vardı. Masadaki diğer altı lider Adin'in acımasızlığı karşısında sükunetlerini koruyorlardı ama gözlerindeki öfke herşeyi belli ediyordu.

Onlara göre bu kadın bir caniydi. Masum bir çocuğun canına kıyan bir katildi.

"Merak etmeyin Keskin Bey, Atmaca'nın kellesi en kısa sürede önünüzde olacak."

Onun lakabını bilen herkes bu dediğini yapacağına şüphesiz inanırdı. Çünkü o Lavinya idi.
Ölüm çiçeği...

O bir suikastçıydı, bir katildi, acımsız bir kadındı. Kendi kanından olana kıyandı.

Bulunduğu tesisin en iyi ajanlarındandı. Taaki on gün öncesine kadar.

Tek bir hata ondan Ala'yı almış ve geriye sadece Adin'i bırakmıştı. O alacalı kadındı ama hataları ondan renklerini, kendisini almış ve geriye sadece maskeleri bırakmıştı.
Şimdi bir resitalin ortasında maskeleriyle kalmıştı ve ona eşlik eden tek şey çalan piyanonun müziğiydi.

Burası sahneydi.

Burası başlangıçtı.

Burası kıyametti.

Burası kaybolmuş ruhların resitaliydi.

Kaybolmaya hoşgeldiniz.

Burdan çıkış yok.

🎭

Bu kitaba başlamak benim için içindeki bütün o kirli duyguları akıtmak gibiydi. Ala ve Adin benim kişiliklerimdi.

Umarım benden olan bu parçaları sever ve sizde benimsersiniz.

İlk bölüm gelene dek hayatta kalın.

🕊️