KENDİMCE

KALDIM

Bir yokuştu ömrüm

Belki usulca bir yok oluştu

Çırpınırken bir adımda

Umut çizen yarınlarda

Yargısız infazla kesildi kararım

Ve ben kaldım

Gidecekken, yol yakınken

Hevesle başlayıp hüsranla

Çabayla koşarken sorumlulukla

Bir pireyle yakılan umutlarla

Direnemeden, düşünmeden

Kötünün de arsızından

Hayatın acımasızlığından

Gereklilik arzından

Mesuliyetimin itirazından kaldım

Yarın yok şimdi

Zaten bugün bile belli mi?

Acının tortusu yüreğimde

Kaderin son sözü önümde

Bitmeyen bir ağırlıkla üstümde

Doğrusu bu diyerek

Kendimi öteleyerek

Kapanan kapıların sessizliğiyle

Kaldım...