KASIRGA -bxbxb

11

Yorum yapmayı ve vote vermeyi unutmayınız 🖤

Bahoz'dan

Gecenin bir vakti evden içeriye girdiğimde, yorgunluktan ve baş ağrısından öleceğimi düşünüyordum artık. Son günler hem iş yerinde, hemde ailemde o kadar yoğun geçiyordu ki, nereye yetişeceğimi şaşırmıştım.

Mutfaktan bir bardak su alıp, küçük dolaptan bir şişe viski aldım ve çalışma odama çıktım. Kristal bardağa bıraktığım iki buzun üstüne, viskiyi döktüm ve büyük bir yudum alarak kendimi sandalyeye bıraktım.

Yorulmuştum. Ama toparlanmam gerekiyordu.

Lanet bir şehirde ağacılık taslayan, doğu bölgesinde tüm aşiret liderleriyle görüşmek zorunda kalıyor, sorunlarıyla ilgilenmem gerekiyordu.

Bunu yaparken kendime zaman ayıramıyordum. Gözüm, çalışma masamda duran fotoğrafa kaydı. Devran ve Ferzan'ın fotoğrafıydı. İkisi de içimi ısıtacak kadar içten bir gülümsemeyle kameraya bakmıştı.

Gecenin bu saatinde gülüşleri aydınlanmamı sağlamıştı.

Fotoğrafı elime alıp, usulca üstünde gezdirdim. Onları çok seviyordum. Canımı verecek kadar seviyordum ama onlarla bile ilgilenemiyor, sorunlarını göremiyordum artık.

Korkuyordum.

Bu kelimeyi kullanmaktan hep çekinmiştim. Ama korkuyordum. Ayaklarına taş değse içimin savaşlar içinde kalacağı çocuklarımdan biri, bir batağa düşmüştü ve ben bunu bile fark edememiştim. Kaybetmekten çok korkuyordum.

Ferzan'ın fotoğrafında dolaştı parmağım. Masum, küçük bebeğim. Tanıdığım hiç kimse gibi değildi. Devran'a bakınca kendimi görüyordum mesela. Ama Ferzan farklıydı.

Bu yüzden korkuyordum.

Farklı olanı herkes görürdü çünkü. Herkes sahip olmak isterdi.

Bardaktaki sıvıyı tek seferde içip masaya bıraktığımda, kapı girişinde bana bakan Devran'ı gördüm.

Yanıma gelip kucağıma oturduğunda, hafifçe geriye çekilerek yer açtım ona. Elimdeki resme bakıp tebessüm ettikten sonra, masaya geri bıraktı.

Bir süre sessizce sarıldık sadece. Bütün yorgunluğum gitmiş gibi hissetmem, birkaç saniye sürmüştü. Üstümdeki etkileri çok fazlaydı.

"Neden uyumuyorsun Bahoz?"diye sordu. Her şeyimi bilirdi. Aldığım nefesi bile. Bundan zaman zaman pişmanlık duyardım. Bu kadar bu işlerin içinde olsun istemezdim ama yolumdan gelmek için çok çaba sarf ederdi.

Gözlerimin içine baktığında, bir cevap beklediğini gördüm. Parmakları göz pınarlarımda yavaşça dolaşıyor, mayışmamı sağlıyordu.

"İşler."diye geçiştirdim. Vicdan azabından uyuyamadığımı bilmesine gerek yoktu. Gülümsedi. Biliyordu.

"Dedin ya Bahoz, her çocuk hata yapar,diye. Gerçekten öyle. Ferzan bir hata yaptı ve pişman oldu. Bizimle, gitmedi bizden. Düşünme artık bunu."

Başımı sallayıp, biraz daha sığındım Devran'a. Beni anlıyordu. Beni anlamasını seviyordum. Dudaklarımdan sıkıca öptüğünde aşkla karşılık verdim. Ve uzun süre, büyük bir özlemle öptüm. Geri çekilip nefes almamız uzun dakikaları buldu.