Kendi ellerimle bir hiç ettim hayatımı.
Düşüncelerimle, sözlerimle, hayallerimle.
Hiç bu kadar yanmamıştı canım, ve hiç bu kadar pişmanlığım olmamıştı.
Tercihlerim yanlıştı, yalanlarla kandırılmıştım belki de.
Adım atacak dermanım kalmamıştı.
Ne düşünce kelebeklerimi uçurmaya,
Ne de hayat tırtılımı büyütmeye.
Kafesteki güvercinimi özgürlüğe bırakıyorum.
Kendimi umutsuz şişelerle avutuyorum.
Odamdaki perdelerle ışıklarımı kapatıp,
Sessizce zamanın geçmesini bekliyorum.
Yürüdüğüm yollarda kangren oluyorum.
İçimdeki duygunun beni gün geçtikçe öldürdüğünü hissediyorum.
Kimsenin umrunda olmadığını ve insanların değiştiğini görüyorum.
Vazgeçiyorum herşeyden,
Herkesten...
02.01.23
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Her Şeyin Bir Sonu Vardır
PoetryHayallerin bile yaşanması zor olan bu alemde, mutluluklar bazen bir kelebeğin ömrü kadardır...
