Хойд аав [Дууссан]

2-р хэсэг •Төгсгөл•

Хёнжин гэнэт ухаан ороод "Бид ингэж болохгүй ээ!"

Жосеф "Би ийм царайнд яаж үгүй гэж хэлэх болж байна?"

Хэмээн хацрыг нь илбэх зуур ээж нь том өрөөнөөс тэднийг дуудах аж.

Хёнжин "Гарахгүй бол болохгүй"

Ийн гарах гэхэд нь Жосеф бугуйнаас нь зууран өөр лүүгээ татав.

"Би чамтай унтахыг хүсэж байна. Наад халуу шатсан аман дотор чинь эрхтэнээ чихмээр байна, бурхан минь... Нэгэнт ээжийнхээ сэтгэлийг шархлуулмааргүй байгаа сайн хүү юм чинь миний хүслийг хангачихвал өлзийтэй биш гэж үү?"

"Гэхдээ энэ чинь байж болохгүй зүйл..."

Жосеф мөрийг нь чанга базаад "Дуулгавартай хүү байвал би ч гэсэн чимээгүй байж чадна. Яахав хүсвэл тэтгэмж өгч байж болох юм. Чи надтай 300 мянган воноор унтсан байхаа? Энэ удаад хэд байлгамаар байна?"

Хэмээн нүүр дүүрэн инээмсэглэлтэй асуухад Хёнжины мөр өвдөх хэдий ч чимээгүй шүдээ зууна. Жосеф халааснаасаа чиптэй түлхүүр гаргаж ирээд "Өнөө орой манайд уулзъя. Үүнийг ууг нь ээжид чинь өгөх гэж байсан юм"

Гээд халаасанд нь хийлээ. Хёнжин түүний гарыг мөрнөөсөө ширүүхэн угзраад "Чи ижил хүйстэн юм биш үү? Тийм байж яагаад манай ээжтэй?"

'Би бавж л байвал эрэгтэй эмэгтэй хамаагүй гэж боддог. Яагаад танай ээжийг сонгосон гээч? Олон үггүй хэрнээ цэвэршээгүй ганц хүүхэн нь байсан болохоор. Гэхдээ надад залуухан халуухан Хёнжин байна~"

Ийн ёжтой инээсээр түрүүлээд гарлаа. Хёнжин ч нулимсаа арчин нүүрээ угаагаад гарч ирэв.

Ээж нь инээмсэглээд "Хоёул хоёулаа юу болоод ариун цэврийн өрөө орчихдог байна аа~"

Хёнжин хөлсөө арчин "Эр хүний яриа"

Үүнийг нь сонссон Жосеф ч тэрүүхэн тэндээ инээд алдана.

Хоолоо идэж эхлэх үед Жосеф, Хёнжин рүү сэм сэм ширтэх ч Хёнжин үүнийг нь анзаарахгүйг хичээж, эвгүй байдлаас гарах арга замыг хайсаар орой болж Жосеф явах болов.

Жосеф "Сайхан хоол байлаа. Хёнжинтай ч сайхан танилцлаа."

Хёнжин уурсах мэт хөмсгөө зангидан ээжийнхээ хажууд зогсоно.

"Та хоёр маань дотно болсонд баяртай л байна. Ингээд яв даа, би гаргаж өгье"

Жосеф "Чи одоо амар аа. Хүү чинь намайг гаргаад өгөх байх. Тийм үү?"