His Queen

Πατρικό ένστικτο

Dominick POV

Ανοίγω τα μάτια μου κουρασμένος και φωνάζω από τον πόνο.

Πονάει...

Αυτή η μαλακία πονάει...

"Ηρέμησε βασιλιά μου... Είναι για το καλό σου." Μου λέει ο γιατρός της Ελίζαμπεθ ενώ με καίει στην πληγή μου στην κοιλιά...

Την τυχη μου μέσα...

Πονάει αυτή η μαλακία...

Νιώθω... Νιώθω χαμένος...

Πίστευα... Πίστευα ότι είμαι νεκρός...

Νόμιζα ότι είμαι νεκρός...

Και τώρα... Ανησυχώ...

Ανησυχώ ότι θα πεθάνω... Θα πεθάνω... Και θα αφησω την Αμαρυλλίς μου...

Θα αφήσω τα παιδιά μου χωρίς πατέρα...

Δεν φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρουν... Δίπλα τους θα έχουν την Ελίζαμπεθ... Δεν πρόκειται να τους αφήσει... Θα τους κρατήσει ασφαλείς...

Αλλά... Θέλω... Να είμαι δίπλα τους. Να είμαι καλός πατέρας για τα παιδιά μου και άξιος σύζυγος για την Αμαρυλλίς μου...

Δεν θέλω να τους αφήσω...

Και... Και δεν θέλω να τους αφήσω χωρίς να τους αποχαιρετήσω...

Χωρίς να δώσω την ευχή μου στα παιδιά μου και... Χωρίς να πω στην Αμαρυλλίς μου ότι την αγαπάω...

Δεν θέλω το τελευταίο πράγμα που να κάνω είναι το να βρίζω αυτόν τον γιατρό που με καίει με ένα σπαθί σε μια πληγή που απέκτησα στην μάχη...

"Εντάξει βασιλιά Ντομινίκ τελείωσε... Θα γίνεις καλά..." Μου λέει και τον κοιτάζω κουρασμένος.

"Πως ακριβώς θα γίνω καλά? Νιώθω χάλια... Νιώθω να βράζω και δεν εννοώ μόνο στο μέρος που με έκαψες!" Φωνάζω όσο μπορώ.

Το μισώ να νιώθω έτσι... Άρρωστος... Αδυναμος...

Και αυτό το κάψιμο... Αν γίνω καλά ορκίζομαι στην ζωή του γιατρού ότι δεν θα καταδικάσω ποτέ ξανά κανέναν σε θάνατο στην φωτιά...

Θα βάζω την Αμαρυλλίς να το κάνει...

Την Αμαρυλλίς μου...

Το πιο όμορφο πλάσμα σε αυτόν τον κόσμο...

Στο λουλουδι μου...

Το μικρό μου λουλουδάκι...

Κλείνω τα μάτια μου και η εικόνα της εμφανίζεται μπροστά μου...

Το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο...

"Σε αγαπάω Ντομινίκ μου..." Την ακουω να μου λέει και χαμογελάω...