yarınlar yokmuşçasına

kazanılmışlık

insanlarım varmış benim kıyıda köşede

kumbarama atmışım attığımı unutmuşum

gün olmuş dolmuş içine sığdıramaz olmuşum

göz ağrılarım varmış batan yüreğime

ve şimdi ihtiyaç duyduğumda

varlığını unuttuğum kumbarama çarpmışım fark etmeden

kırıldı ve çevreledi beni büsbütün

benim küçük yüreğime sığdırdığım büyük insanlarım

elleriyle tutmuşlar beni ipek çarşaflara yatırmışlar

saçlarımı taramışlar ve ayaklarıma giydirmişler pabuçlarımı

insanlarımın bini bin pare yerlerde saçılı

üstlerine basarsam kaparlar gözlerini

kaldırmamı beklerler yakmazlar canımı

insanlarımın bini bir inci, gönül kuşu

dilleri şakır sağırken ben duyarım

ah benim kumbaram

unuttuğum dostlarım

tutarlar ellerimden ve alırlar yalnızlığımı

akıllı kadınmışım vesselam bulmuşum onları kaldırmışım rafa

aklım yerinde değilken tutmuşlar ucundan sürüklemişler yerine

oturmuşlar karşıma anlatmışlar sabırlıca işin aslını astarını

ne insanlar biriktirmişim bini bin sultan gönüllere

kazanmışım bu kumarı bilmeden

tek pulumla oturduğum masadan dostlarımla kalkmışım,

akıllı kadınmışım.