Üç ay sonra Boston üniversitesinin önünde buluştuklarında ikisi de bir hayli heyecanlıydı. Birbirlerini seviyorlardı ve bunu söylemişlerdi ama yine de bir korku vardı içlerinde. Klişe bir şekilde, Ashton bir dede ve Annalena da bir sapık olabilirdi. Elbette olabilirdi!
Ama değillerdi işte.
İnanılmaz derecede birbirlerine benziyorlardı. Aynı hissediyorlardı. Sadece biri fazla iyimser, biri ise fazla kötümserdi. En azından belli bir zamana kadar öyleydiler. Annalena, yaşama küskün değildi ve Ashton... Ya da o hâlâ bön bir iyimserliğe sahipti. Yalnız şu an sadece biraz fazla aşıktı o kadar.
Annalena'yla yüz yüze gelip birbirlerine baktıklarında her şey apaçık ortadaydı işte.
"Annalena'ysan eğer seni sevebilirim gülümsemesi güzel kız."
"Ve sen de gerçekten Ashton'san sevebilirim, seni mükemmel kahakahalı çocuk."
Ve Annalena sözlerine devam etti.
"Fakat önce gülüşünü dinlemek istiyorum, sevgilim. Böylece uyumadan önce bu sesi hayal edip uykuya dalabilirim."
