သူတို့ ကူကူးတားမြို့ကို နေ့လည်မှာရောက်တယ်။ အဖွားကလွဲပြီး အားလုံးဗိုက်ဆာနေကြပြီ။ အမယ်အိုဟာ ခုံကိုမှီပြီး ဘတ်စ်ကားရဲ့ မျက်နှာကျက်ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။ သူတို့ ဒီလိုခရီးထွက်လာတိုင်း အမယ်အို ဟာမီနီယားဟာ ဘာမှကို မစားတော့ဘူး။ သူ့သမီးနဲ့ သူ့မြေးမ သူ့ကို နယ်စပ်က လမ်းနံဘေးမှာ ပစ်ထားခဲ့မှာကို သူကြောက်တယ်။ သူဟာ ဆာလောင်မှုကို သူ့ရဲ့ ကာကွယ်မှုတစ်ခုအဖြစ် ပြောင်းလဲတတ်နေပါပြီ။ အရင်တုန်းက နယ်စပ်ကို တစ်လတစ်ခါလောက်သာ ကူးတဲ့သူတို့ဟာ အခုဆို တစ်ပါတ်တစ်ခါလောက် ကူးနေကြရတယ်။ မနက်ဝေလီဝေလင်းမှာထွက်ရင် ညနေစောင်းမှ ဒီဘက်ပြန်ရောက်တယ်။ တခါတစ်လေ ခရမ်းချဉ်သီးသုံးလုံးရယ် ဒါမှမဟုတ် အလွန်ဆုံးခံလှ နှစ်ရက်လောက်ရှိတဲ့ စပါဂတီခေါက်ဆွဲထုတ် တစ်ထုပ်လောက်ပဲ ရလာတတ်တာမျိုးရယ်။ စပါဂတီကို ဆားနဲ့ပြုတ်ပြီး မနက်ခင်း၊ နေ့လည်နဲ့ ညဘက် စားကြရတာပဲ။ သူတို့ ဘာရလာတယ်ဆိုတာထက် ခရီးတခါထွက်တိုင်း ဟာမီနီယာမှာ အရိုးတွေ နာတယ်၊ ကိုက်ခဲတယ်။
"မာမားရယ် လိုက်မလာဖို့ပြောတာလည်း ဘယ်တော့မှ နားမထောင်ဘူး"
အမယ်အိုကြီးဟာ သူ့ရဲ့ကြောက်စိတ်ကို ဆေးရွက်ကြီးဝါးသလိုမျိုး ကြိတ်ဝါးပြီး "အင်း" လို့သာ ချွဲသံပါပါနဲ့ တုန့်ပြန်တယ်။
သူ့သမီး ကောရာလီယာ က "အမေဟာလေ မြည်းလိုပဲ သိပ်ခေါင်းမာတယ်" လို့ သူ့အိတ်ထဲ ဟိုဟိုသည်သည် ဖွပြီးပြောတယ်။
အမယ်အိုဟာ သူ့သမီးကို ဘာမှပြန်မပြောပဲ သူ့မြေးဖြစ်သူ မီလာဂရိုစ် Milagros ကို သိမ်းထားတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ သကြားလုံးနဲ့ တစ်ရှုးထုပ်လေးကို ကမ်းပေးလိုက်တယ်။ သူ့ဆီမှာ ဒါကလွဲပြီး တခြားဘာမှမရှိတော့ပါဘူး။ လိမ္မော်သီးအသေးတွေက ကပါချို ဗီရဲဂျို Capacho Viejo မရောက်မှီကတည်းက စားလိုက်ကြတာ ကုန်ပြီ။
"ငါအိမ်မှာနေခဲ့တော့ရော။ ငါဘာလုပ်ပေးနိုင်မှာမို့လဲ" လို့ ဟာမီနီယာ က တိုးတိုးလေးပြောတယ်။
"နင်တို့တွေပြန်မလာတော့ပဲ ငါ့ကို ပစ်ထားခဲ့ကြမှာမဟုတ်လား။ "
