YALNIZ FİGÜR

Son

Yıllar önce bu sahilde gençliğini geçirmiş, aşık olmuş ne hayaller kurmuştu. Şimdi ise yaşlı ve hastalıklıydı .Artık  ölümün eşiğinde olduğunu da biliyordu.

Ama o, son bir kez daha, hayatında her zaman sevdiği kalabalık sokaklarda yürümek istedi. Belki de bu son yürüyüşüyle hayatını gözden geçirecek, yapamadığı şeyleri hatırlayacak ve yapabildikleriyle gurur duyacaktı.

Ayağa kalktı ve yavaş yavaş yürümeye başladı. Her adımı zorlu olsa da kalabalık sokaklarda ilerlemeye devam etti.Kimse ona bakmadı, kimse onu fark etmedi. Ama o, yine de mutluydu.Yolda yürürken insanlarla göz teması kurdu ve onları hafifçe selamladı. Kimi tanıdıdığı da önemli değildi artık. Yabancılara gülümsedi,sokaktakı bir kedinin başını okşadı, köşede bir adamın müzik yaparken para topladığını gördü.Adamın yanına yaklaşıp onu dinlemeye başladı, onunla sohbet etdi. Bir süre dinlendikten sonra yine yürümeye başladı. Ancak bu sefer biraz daha farklı bir şekilde yürüyordu. Daha güçlü ve daha kararlıydı. Artık yalnızlığına alışmıştı ve çevresindeki insanların onu fark etmemesi de umrunda değildi. Çünkü onun için önemli olan, kendisiyle barışık olmaktı

Sokakların sesi, kokusu, rengi onun için her zaman ayrı bir anlam ifade etmişti. Şimdi ise son bir kez daha bu güzel manzaraları görmek ve hissetmek istiyordu. Her köşe başında bir anı canlanıyordu gözünde. Yaşadığı güzel anıları hatırlarken, hayatını da bir kez daha değerlendiriyordu.Çünkü şimdiye kadarkı yalnızlığının ve mutsuzluğunun sebebini bulmuştu adam.Sevgisini insanlarla paylaşmamıştı bu güne kadar.O yüzden de kimseler fark etmemişti onun varlığını. Haklıydı kedi, sevgiyi paylaşarak ona anlam kazandırırız.Oysa yalnız adam hep kendi içinde yaşamıştı sevgisini,hüznünü ,kederini,yalnızlığını.

En önemlisi de kendini bile sevememişti ailesini kayb etdikden sonra.Hep aksi ve mutsuz ifadesiyle dolaşırdı etrafta.İnsanlar da bu soğuk suratsız adamın yanından hep umursamadan hızlıca geçip gitmişti bu güne kadar.

Oysa bu gün her şey değişmişti. Kalabalığın içinde yürürken, yalnız adamın yüzünde huzur dolu bir ifade vardı. İyi , kötü, her şeyi kabul etmiş ve hayatının bir anlamı olduğunu hiss ediyordu. İçindeki yalnızlıkla bir kez daha yüzleşmişti ama artık korkmuyordu. Çünkü sonunda kendisini bulmuştu.

Birden başı döndü adamın. Kalabalığın içinde yere yığıldı. Çevredeki insanlar telaşla yalnız adamın yanına koştular.Az önce onlara gülümseyen, onları selamlayıp ,kedilerin başını okşayan  o tuhaf adam yerde yatıyordu şimdi.Her kes telaşla bir şeyler yapmaya çalışıyordu ama ne yapsalar da artık geç kalmışlardı. Yalnız adamın gözleri yavaş yavaş kapanıyordu .Kalabalığın sesleri, araba kornaları, kuş sesleri, hepsi kaybolmuştu. Sadece sessizlik kalmıştı. Hayatı boyunca yalnızlıkla mücadele eden adam, sokaklarda yalnız başına ölmeyecekti.Insanlar onu fark etmişti sonunda.

Son bir kez derin bir nefes aldı ve rahat bir tebessümle gözlerini kapattı. Kalabalık sokakta yalnız adamın sessizliği, hayatın sessizliğiyle birleşti ve sonsuzluğa doğru yükseldi. Yalnız adamın hayatı sessizce son bulmuştu, ama içindeki huzur, belki de onun en büyük kazancıydı.

Ölümü bile onun huzur dolu yüz ifadesini değiştiremedi. Gözleri kapalı halde, sanki en mutlu anlarından birini yaşıyormuş gibi görünüyordu. İşte o an, çevredeki insanlar yalnız adamın yüzünde bir gülümseme belirdiğine tanık oldular. Artık yalnız değildi, çünkü sonsuzluğa doğru yalnız olmayacaktı. Sonunda, yalnızlığından kurtulmuş ve huzur bulmuştu. Belki yok olacaktı, belki yeniden doğacaktı.Kim bilir, belki de şimdi sevdikleriyle yeniden bir aradaydı.

O gün Yoldan geçenler, başında toplanan kalabalık, adamın  hayatını kaybettiğini fark etdiler.Sokakta sessizce ölen bu tuhaf yalnız adamın hikayesi kim bilir kaç kişinin yüreğinde bir iz bırakmıştı.Kim olduğunu ,nereden geldiğini bilmedikleri bu adamı yüzündeki o son gülümsemesiyle hatırlayacaklardı hep.Bu yalnız figürün hikayesi, belki hiçbir zaman tam olarak ortaya çıkmayacaktı. Kimse, gerçekten kim olduğunu veya neden yalnız olduğunu bilmeyecekti. Ama yine de, herkes ona saygı duyuyor, onun yalnızlığı herkesin kendi içindeki yalnızlığına dokunuyordu.

Zamanla, yalnız adamın hikayesi efsaneleşti. Kimi insanlar onun varlığını inkar ederken, kimileri de onu araştırıp gerçekliğini kanıtlamaya çalışıyordu.Belki de onun varlığı, içindeki yalnızlığı hisseden insanların kendilerini daha az yalnız hissetmelerine yardımcı oluyordu. Yalnız adamın anısına, her yıl birkaç insan onun izinden giderek yalnızlığa dikkat çekmek için yürüyüşler düzenliyordu. Ve belki de, yalnız adamın hikayesi, bazıları için bir uyanış, bazıları içinse bir ilham kaynağı olmaya devam ediyordu, sadece hatırlatıyordu, hepimizin birbirimize ihtiyacı olduğunu. İnsanlar, ondan ilham alarak, daha empatik ve anlayışlı olmaya başlıyordu.

O figür    YALNIZ ADAMDI...