အပိုင္း၂၄

173 3 0
                                    

ေက်းဌက္ေလးေတြေအာ္သံျမည္ေနတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ အလင္းေရာက္မရိွတဲ့ အခန္းႀကီးထဲမွာ အဝတ္ဗလာနဲ႔ ေယာက္်ားႏွစ္ၪီး ေပြ့ဖင္အိပ္ေနၾကတာေပါ့။အဲ့ဒါကေတာ့ ဘယ္သူမွမဟုတ္ပါဘူး လြင္ျပင္က်ယ္နဲ႔တိမ္တိုက္ပဲေပါ့။မေန့ညက လြင္ျပင္ ၾကမ္းထားတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ တိမ္တိုက္မွာ လုပ္ေတာင္မလုပ္ႏိုင္ရွာဘူး။အဲ့အခ်ိန္ ပထမဆံုးႏိုးလာတာကေတာ့ လြင္ျပင္ေပါ့။လြင္ျပင္ႏိုးလာၿပီး ေဘးနားကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မလုပ္မရွက္အိပ္ေနတဲ့ သူ႔ကေလးကိုေတြ့ၿပီး မ်က္ရည္ေတြဝဲလာတယ္။သူဘယ္လိုေတာင္ ဒီကေလးေလးကို ရက္စက္ခဲ့တာလဲ။ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္ၿပီး နာက်င္ေနလိုက္မလဲ။မေန့ညကအေၾကာင္းျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ သူ႔ကေလးက ေၾကာက္လို႔ငိုၿပီးလႊတ္ေပးဖို႔ေတာင္းပန္ေနတာေတြေခါင္းထဲျပန္ျမင္ရလာေတာ့ လြင္ျပင္တစ္ေယာက္ငိုေႂကြးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
သူ႔ငိုသံေၾကာင့္ မလုပ္မရွက္အိပ္ေနတဲ့ တိမ္တိုက္ႏိုးလာၿပီး လြင္ျပင့္ကိုေၾကာက္ၿပီး လြင္ျပင္နဲ႔ခပ္ေဝးေဝးကိုတိုးသြားေတာ့တယ္။ၿပီးေတာ့ ေထာင့္ေလးမွာေကြးၿပီးငိုေနေတာ့တယ္။

"ကေလး ကိုယ့္အနားလာပါအံုးကြာ"

"ဟင့္အင္း ေၾကာက္တယ္"

"မေၾကာက္နဲ႔ေလ ကိုကိုေလေနာ္"

"ကိုကို"

"ဟုတ္တယ္ေလ ကေလးရဲ့ကိုကိုေလေနာ္"

"ကိုကို အူးဝါး.."

လြင္ျပင္လဲ သူ႔ကေလးအနားသြားကာ တင္းတင္းေလးဖက္ထားလိုက္တယ္။

"ကေလးေလး ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ ကေလးကို ေၾကာက္သြားေအာင္ လုပ္မိၿပီ"

"ကိုကို မေန့က ကေလးကိုစိတ္ဆိုးသြားတာလားဟင္"

"မဆိုးပါဘူး ကေလးကို ကိုယ္ကစိတ္ဆိုးစရာလား ကေလးကို တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ့လိုက္ရလို႔ ေဒါသထြက္ၿပီး လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္လိုက္မိတာပါ ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္"

လြင္ျပင္ သူ႔ကေလးနဲ႔အဝတ္မပါတဲ့အေပၚပိုင္းကိုၾကည့္ကာ ဝမ္းနည္းမိျပန္တယ္။လည္ပင္းမွာ ရစရာကိုမရိွဘူး ႏႈတ္ခမ္းေတြလဲေပါက္ၿပဲေနၿပီး အိပ္ရာခင္းမွာလဲ ေသြးကြက္ေတြခ်ည္းပဲ။

အချစ်ရဆုံးသူ S1(Completed)Where stories live. Discover now