Van Mij Zijn

14. Koppijn

"Godver..." Met knallende koppijn grijp ik naar mijn hoofd en wrijf ik eroverheen. "Ah, hetzelfde probleem dus?" Even schrik ik van de stem naast me, maar zie dan dat het Matthy is die er precies hetzelfde bijligt als ik: Hand bij het hoofd, ogen half open en een pijnlijk gezicht. "Ja..." antwoord ik hem. Die shotjes op het laatst had ik niet per se hoeven doen volgens mij, godverdomme zeg.
Matthy draait zijn lichaam een kwartslag en na wat gesteun laat hij zijn hoofd naar achteren vallen op mijn schoot. Mijn knieën, die ik op had getrokken, leg ik weer recht op het bed.

"Gaat 'ie een beetje?" Vraag ik als ik zijn ogen gesloten zie liggen. Hij schudt zijn hoofd en slikt. "Hoofdpijn" Zegt hij. Ik glimlach waterig en breng mijn hand naar zijn haar waar ik zacht doorheen kroel. "Ga anders effe douchen. Helpt mij altijd" Geef ik hem als tip. Hij opent zijn ogen langzaam en kijkt me dan even aan.
Ik lik mijn lippen op het moment dat ik zijn hand naar mijn nek voel gaan en zijn duim zo op mijn wang terecht komt. Rillingen verspreiden zich over mijn gehele lichaam zodra hij met zijn duim over mijn onderlip gaat en hem zo een stukje omlaag trekt.
Ik schudt mijn hoofd als ik mij dit ineens herinner. "Is er wat?" Vraagt Matthy bezorgd. Ik slik en schudt opnieuw mijn hoofd, dit keer als antwoord. "Nee, nee. Niks. Ga maar douchen, is oke" Ik weet niet eens wat ik allemaal zeg op dit punt, het enige waar ik aan kan denken is gisterenavond. Waar kwam die herinnering ineens vandaan?

Matthy staat, nogsteeds een beetje achterdochtig, op en loopt richting onze badkamer waar ik niet veel later het water op de vloer hoor kletteren. Ik neem even diep adem en krabbel een beetje overeind om zo tegen het hoofdbord aan te komen te zitten. Met al mijn kracht probeer ik mij te herinneren wat er gisteren allemaal is gebeurd, maar er zitten te veel zwarte gaten tussen tijdstippen. Wat ik me nog kan herinneren is dat we in het hotel wat shotjes hebben gedaan, toen naar de club zijn gegaan en toen... en toen... ja, en toen?

Ik kan me alleen nog maar herinneren bij het strand. Was het Matthy die bij mij was? Grote kans van wel. Maar waarom zaten we op het strand? En waarom had hij zijn hand in mijn nek? Ik weet toch wel één ding zeker: we hebben niet geneukt daar. Dan had of Matt, of ik toch wel over wat anders geklaagd dan ons hoofd denk ik. Maar waarom had hij dan zijn hand in mijn nek? Hebben we gezoend? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden...

"Miel?" Ik word wakker geschud door Matthy die mijn naam roept. "Ja?" Roep ik terug. "Kan jij even handdoek aangeven?" Ik zucht even. Niet omdat ik die handdoek niet aan wil geven, maar omdat ik weet dat ik waarschijnlijk de enige van ons twee ben die nog iets weet van gisteren. Trouwens, ik kan me ook nog iets herinneren van Raoul. Maar wat dat is, geen idee. Ik denk dat ik het allemaal even moet laten rusten en er nog eens op terug moet komen. Misschien weet ik dan meer. Wil ik wel meer weten? Wil ik wel weten wat er allemaal is gebeurd?
"Milo, kan jij nog even die handdoek aangeven? Begint een beetje koud te worden hier"
"Ja, sorry ik kom eraan"

Ik loop eerst even naar mijn kast en pak daar een simpele broek uit waarna ik naar de andere kant van de kamer loop om Matt's handdoek te pakken. Als ik de badkamer inloop pakt hij zo snel hij kan de handdoek uit mijn handen en slaat hij die om zijn lichaam. "Koud" Zegt hij. Ik grinnik zacht en blijf even staan om naar hem te kijken. Er ontstaat een vorm van angst in mij. Wat is er gisteren gebeurd, en wat als het impact heeft op ons? Ik wil hem niet kwijt. Niet als sekspartner en al helemaal niet als vriend. "Hallo?" Matthy wappert zijn hand voor mijn gezicht waardoor ik een paar keer met mijn ogen knipper en ze dan weer kan focussen. "Waar zit jij met je hoofd joh?" Lacht hij. Ik glimlach even en draai me dan om naar de wastafel. Mijn handen laat ik erop leunen terwijl ik in de spiegel kijk. "Kweetniet" mompel ik. Ik zie Matthy de handdoek om zijn middel vastmaken en dan richting mij lopen. Zijn handen legt hij op mijn heupen die steeds meer naar mijn buik toe kruipen.

Waarom kan ik me nog zo weinig herinneren? Zo veel had ik toch ook weer niet op? "Ben je wel oke?" Vraagt Matthy ineens bezorgd. Ik voel zijn heupen tegen de mijne aan terwijl hij zijn armen nu om mijn buik gewikkeld heeft. "Ik ben oke" Zeg ik hem. Ik laat mijn mijn handen los van de wastafel en draai me in zijn armen om. Hierdoor heeft hij me bij mijn rug tegen hem aangedrukt. "Echt." Bevestig ik mijn antwoord. Om het nog duidelijker aan te geven glimlach geruststellend naar hem. Hij trekt ook een mondhoek omhoog en laat zijn armen van mij afglijden. "Gaan we zo wat ontbijten? Kan m'n hoofd wel gebruiken"