Artık aradan 1 hafta geçmişti. Daha fazla eğitim hayatımı yok sayamazdım bu yüzden alarmı kapattım ve okul için hazırlandım. Ardından yürücek halim olmadığı için bir otobüse binip okulun yolunu tuttum.
Otobüste kafamı cama yasladım ve geri de bıraktığım insanları izledim. Yoongi o son mesajları okumuş ondan sonra bir daha asla hiç bir mesajıma bakmamıştı. Ya da görüldüsünü kapatmıştı? Ama sanmıyordum. Umrumda da değil demek istedim ama diyemem. Onun beni bırakıp gitmesi bana baya koydu.
Otobüsten indiğimde okulla aramızda çok mesafe olmadığı için hemen okula vardım. Okulun bahçesinden içeri girer girmez nerdeyse bütün herkes susmuş beni izliyordu. Sonra aralarında fısıldaştıklarını duyuyordum. Umursamayıp okula girmiştim ama bu fısıltılar iyice çoğalmıştı.
Hatta bazılarını az çok duyabiliyordum
"Bak bu o park jimin"
"Hapisten ne zaman çıkmıştı bu?"
"Ay bu bizede zarar verirse?"
"Canavar"
Gözyaşlarımı tutmaya çalışıyordum. Daha çok hızlanarak sınıfıma çıktım. Yerime oturduğum da herkes bana iğrenerek bakıyordu. Kafamı eyip kimseye bakmamaya çalıştım.
Bütün okul saatimi böyle geçirmiştim. Bizimkilerlede takılmamıştım arada kendimi tutamayıp sessizce ağlamıştım. Derslerde odaklanamıyordum.
Okul bitmişti sonunda. Yatağıma kavuşucam sevinciyle seke seke gidiyordum ki önümü 4 tane erkek kesene kadar. Hepsi bana beni yicekmiş gibi bakarken korkudan titremiştim. Sadece gözüme bakıyorlardı ve biri dudağının kenarı yalıyor, diğeri yüzünde bir sinsilikle gülüyordu, bir diğeri ise ruhsuzca bakıyordu diğerinin aksine çok heyecanlı bakan biri de vardı.
İri yarı olan yani dudağının kenarını yalayan bütün sessizliği bozarak "naber bebeğim" diyerek göz kırptı. Korkudan gözlerim dolmaya başlayınca sinsice gülen bir kahkaha attı ve "ay bebek ya hemen ağlamaya başladı" dedi ve bana doğru bir adım attı. Bende onunla bir geri adım attım.
Telefonumdan bildirim sesi gelmişti ama şu anda bakacak durumda değildim. Gözyaşlarım yanaklarımı firar etmeye başlamıştı bile. Bi an Kendimi tutamayıp ağzımdan bir hıçkırık çıkmıştı. Yanlışıkla çıkardığım hıçkırıklarıma lanet okurken onlar bana iyice adım atmaya başlamıştı.
Telefonumdaki bildirimler iyice fazlalaşmıştı. Ruhsuzca bakan adam diğerlerini durdurarak, "bak şu mesajlarına" dediğinde başımı Hayır anlamında sallamıştım ki "dediğimi yap seninle uğraşamam!" Diye bağırdı. Çok korkuyordum mecburen telefonumu açıp mesaja baktım. Bu biraz zor olmuştu çünkü parmaklarım titriyordu. Mesaj atan kişiyi görüncr gözlerim kocaman açılmıştı.
Yoongi?
Hızla yazdığı mesajları okumaya başladım.
___________
Adi şerefsiz
Adi şerefsiz: Jimin kaç ordan Ben halledicem sen kaç
Jimin avel avel bakma kaç artık!
Aptal şu mesajlara baksana
SANA MI BAĞIRDI O!?
______________
Başımda 4 tane adam dikildiği için cevap yazamamıştım. Telefonumu cebime geri koydum ve kaçmak için kendimi hazırdım. "Evet bebeğim nerde kalmıştık?" Dedi aralarından biri. Ona cevap vermeden hızla arkamı döndüm tam bir adım atıyordum ki adam beni saçımdan çekip yere fırlatmıştı
"Lanet sürtük kimden kaçacaksın sen" dedi saçımı çeken ve üstüme yürüdü. Saçım o kadar acımıştı ki kel kaldığımı bile düşünmüştüm. İyice ağlamaya başlamıştım. "Ayağı kalk!" Diye bağırdı. Kendimi zorlayarak ayağı kalktım.
Adam beni yakamdan tutup duvarla arasına aldığında artık bacaklarımı hissetmiyordum, adam sayesinde ayakta duruyordum. Adam bana iyice yaklaştı ve gözlerini dudaklarıma dikti. Boşta olan elini de belime sardı. "Ağlamayı kes aptal" dedi ve dudaklarıma yaklaştı.
Tam adamın dudağı dudağıma dememle adam benden hızla uzaklaşmış yere düşmüş.. pardon uçmuştu. Adam beni bıraktığı için bende yere yığılmıştım. Neyseki bilincim hala açıktı ve neler olduğunu görmek için gözlerimi araladım.
Yoongi adamları öldürüsüye dövüyordu. Beni öpmeye çalışanı dudaklarına öyle yumrular savuruyordu ki adamı bırak dudağı dişi kalmamıştı. Yoongi'nin burda olduğunu bilmek güzeldi şimdi ise güvenle gözlerimi kapatabilirdim
Umarım gözlerimi tekrardan açtığımda o yine burda olur.
___________________
Gözlerimi zar zor da olsa açtığımda karşımda bana sinirli bakışlar atan yoongi'yi görmüştüm. "Sonunda" dediğinde etrafa bakındım ve evet burası benim evimdi. Yatakta doğrulmuştum ve gözlerimi gözlerine diktim. "Nerdeydin? Ve neden şimdi geldin?" "Şuan sırası değil. ayağı kalk" dedi soğuk ve öfkeli bir sesi vardı.
Aylar sonra gelmiş bana burda herşey gayet normalmiş gibi muamele mi yapıyordu? Gerçekten o anda benim en hissettiklerimi önemsemediğini anlamıştım.
Ona göz devirip "çık git evimden" dedim. O ise hızla benim kolumdan tutup bir hamlede yataktan çıkarmıştı. Anlamsız şekilde mecburen onu takip ederken beni banyoya soktu. Ne yaptığını anlamaz gözlerle bakarken, yoongi elime sabun sıkıp, az bişey çeşmede ıslattıktan sonra elindeki sabunu dudaklarıma sürdü. Git gide daha da bastırıyor ve hızla ovalıyordu. Aklına o adamın beni öptüğü geldikçe daha çok bastırıyordu en sonda tırnakları ile dudaklarımı resmen kazıyordu.
Acıdan artık ağlamaya başlamıştım. Onu iteklemek için ellerimi kullanıyordum ama işe yaramıyordu. Sonra avucunda su biriktirip dudaklarıma bastırdı ve yıkadı. Dudaklarım köpükten kurtulduktan sonra uzun süre dudaklarıma baktı ve "olmuyor böyle" diyerek bana yaklaştı ve tam dudağımı öpecekken onu itekledim.
"Napıyorsun sen aptal!" Dedim sesim fazla yüksek çıkmıştı ama pişman değildim. "Defol git şuradan piskopat!" Diyerek onu itekledim. Bana hayal kırıklığı ve sinirli bir şeklide bakıyordu ama umrumda değildi. "Siktirgit ne bakıyorsun git!" Boğazım acımıştı bağırmaktan. Onu iteklemeye devam ediyordum. Sonra beni tutup "tamam ama burda bitmedi" dedi ve kapıya ilerledi.
Evden çıkıp gittiğinde kendimi bırakmış, dizlerimin üstüne çöküp ağlamıştım. Evde hıçkırıklarım yankılanıyordu ve bu beni daha çok ağlatıyordu. Sürekli ağlamaktan başka birşey yapamiyacak mıydım ben? Ne biliyim gidiyim orayı burayı dağıtıp kırıyim ama aglamamiyim artık
__________
Bölüm sonu
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
