~ABLALIK GÖREVİ~

7.bölüm Tanışma Hikayesi

Diğerleriyle tanıştıktan sonra ablam ile eve döndük. O an söze girdim.

-"Abla sence annem ve babam yaşıyor mu? İçinde öyle bir his var mı? Yani bu gerizekalı adam doğru mu söylüyor?"

-"Bu konuda benim de kafam çok karışık.. Hem de çok.. Ama çözücem çok az kaldı."

Ardından biraz bekleyip devam etti.

-"Yarın tekrar depoya gidicem ama bu sefer senin gelmeni istemiyorum, çok etkileniyorsun.."

Kaşlarımı çatarak söze girdim.

-"Abla ne alakası var? Ben şuan sadece annem ve babamın yaşadıklarını öğrenmek ve eğer ki yaşıyorlarsa nerede olduklarını bilmek istiyorum... Evde tek kalmama izin vermeyeceksin değil mi?"

-"Evde tek değilsin ama, eğer çok zor durumda kalırsam seni de yanıma alıcam. Belli ki sende sabırsızsın.."

-"Evet ben sabırsızım!" dedim tavırla.

Umarım annem ve babam yaşıyorlarsa ki iyilerdir.. Zor durumda değillerdir.. Onları kurtarıcaz.. Ama heveslenmek asla istemiyorum çünkü bu pislik adam yalan söylüyor olabilir...

-"Şimdi ablacım sen güzelce dinlen tamam mı? Ben alt katta olucam.. Bir şey olursa çağır bana..."

-"Tamam abla.." dedim. Hala yorgundum.

Ablam odadan çıkar çıkmaz, duşa girdim ve ardından giyinip, saçlarımı kuruttum. Kuruttuktan sonra ise de kendimi hemen yatağa attım. Güzel bir uyku uyumak istiyordum.

*YAZARDAN*
*GRUPTA*

Demir Işık'ı gördüğü anda çok etkilenmişti... Ama bunu dışarı vurmaması gerekiyordu...

Yeni gelen bir insana karşı çok tedbirli olması gerekiyordu ki.. Kardeşi Banu'nun da ölümü ailesinin ki gibi olmasın...

Banu ile Demir'in çok güzel bir hayatı varken, Gökhan yüzünden ailesinin düzeni bozuldu ve anne babasını kaybettiler. En sonunda grupla tanıştılar ve ikisi de kendini korumayı öğrendiler, ayakta kalmayı öğrendiler.. Ve her insanın da iyi olmayacağını öğrendiler...

Peki Murat'ın nasıl bir hayatı vardı?

Murat zaten yetim bir çocuktu.. Ailesi onu daha çok küçükken yetiştirme yurduna bırakıp kalmışlardı...

Murat, dört dörtlük bir hayat yaşamasa bile, yetimhanede büyüse bile, ailesi onu terk etse bile.. O hiç bir zaman isyan etmedi... Her zaman kendini korudu, kimseye muhtaç olmadı. Yıllar sonra ise kendine iş ararken bu grubu tanıdı...

Burak'ın hayatı ise..
Burak'ın yetim bir çocuk değildi, ailesş vardı ve ailesi ona sonuna kadar destek çıktı ve çıkmaya devam ediyordu.. Ama o da ailesine yük olmak istemiyordu.. Kim isterdi ki zaten?

En sonunda tanıştıklarından sonra birbirinden asla ayrılmayan o beşli oldular, her ne konuda, ne olursa olsun birbirlerine destek çıktılar. Yeri geldi kavga ettiler, yeri geldi birbirlerine kırıldılar, ama asla dağılmadılar ve asla kimse birbirinin arkasından bıçaklamadı..

*LÂLEDEN*

Işık'ın odasından çıkıp kendi odama geçtim. Masada ki dosyaları inceledim. Bu adamın yaptığı işler cidden o kadar kirli ve pisti ki..

O adam yüzünden onlarca kişinin ya hayatı sonlandı ya da hayatı berbat oldu.. Allah belanı versin be adam?!

Elimi telefonuma aldım ve gelen mesajlara baktım. Mesajlar bizim gruptandı..

MURAT= Lâle bir şey öğrenemedin dimi hala?

MURAT = Lâle?

BURAK= Olm kız çalışıyordur.. O yüzden bakmıyordur telefona..

MURAT = Olabilir.

BURAK= Sana kaç kere yazarken dedim ki cümlenin sonuna tek nokta koyma... Trip yiyormuşum hissiyatı veriyor. Bunu anlatmam için illaha dövmem mi gerekiyor seni?

MURAT = Lan sende kes, sanki dayak yiyen sen değilde ben olucam.. Kafaya bak.

DEMİR= Of olm sakin olun ya.

BURAK= Bak Demir sende yaptın gördün mü?! Gıcıklar..

BANU = Akşam akşam akşam boş yapmayın yine.

BANU= Ve Burak abi nokta cümlenin sonuna konması gereken bir işaret bunun triple felan alakası yok yani...

BURAK= Eyvallah abicim.

BANU = Ne demek...

Konuşmaları okuduktan sonra mesaj yazmaya başladım.

LÂLE = Daha maalesef bir şey bulamadım. Ama adam hala elimizde. Ve en son ki konuşmada annem ile babamın yaşadığını söyledi pislik herif.. Her ne kadar doğru onu bile bilmiyorum..

MURAT= Ne? Gerçekten mi? Umarım doğru söylüyordur...

LÂLE = Umarım... Ama bu olayda sanırım benim hata payım çok...

MURAT= Lâle bunu baş başa konuşalım. Daha iyi olur.

LÂLE= Bencede..

Gruptan çıktım ve Murat'ın numarasına tıkladım. Ben tıklar tıklamaz mesaj geldi.

MURAT= Lâle buluşalım mı?

LÂLE= Çok iyi olur...

MURAT = Tamam ben seni almaya geliceğim.

LÂLE= Tamam ben hazırlanıyorum o zaman.

Telefon kapattım ve hemen hazırlanmaya başladım.

Hazırlandıktan sonra yüzüme hafif bir makyaj yaptım ve çantamı aldım. Ardından Işık'ın odasına doğru yöneldim.

Kapıyı çaldım.

-"Işık ablacım gelebilir miyim?"

İçeriden ses gelmedi. Sanırım uyuyordu. Odaya sessizce girdim. Masasından a4 alıp, kağıda not yazmaya başladım.

Ablacım ben dışarıda Murat ile buluşacağım, hizmetliler evde eğer bir sorun olursa hemen ara beni.

Fazla vakit harcamadan odadan çıktım ve hizmetlilere döndüm.

-"Ben bir süre evde olmayacağım Işık'a dikkat edin. Bir şey olursa beni arayın hemen!" dedim.

-"Tamam Lâle hanım."

Sonra telefonum çalmaya başlamıştı. Arayan Murattı.

-"Geliyorum Murat."

-"Tamam bekliyorum.."

Hemen bahçeye doğru yöneldim arabasıyla gelmiş bekliyordu ve çok hoş gözüküyordu.. Ama ondan hoşlanamam ve aynı hataları yapamam... Her ne kadar aynı kişi olmasa bile ona bu konuda güvenir miyim bilmiyorum...

-"Selam?" dedi ben ona doğru yaklaşırken.

-"Selam." diye yanıt verdim ve arabaya bindik.

-"Nereye gidiyoruz?"

-"Sahile.." dedim.

-"Bu saatte sahil emin misin? Yani senin açından söylüyorum benim için sıkıntı yok.."

-"Eminim.. Olur, giderken bize kahve alırım hem."

-"Sen mi ben mi? Ben varken senin parana gerek yok.." dedi gülümseyerek.

Bende ona gülümsedim ve iç çektim.

-"İyi misin?"

-"Bilmiyorum.." dedim sakin bir sesle.

Her ne kadar sessiz sakin dursam bile, içimde fırtınalar kopuyordu...

Murat arabayı çalıştırdı ve sahile doğru yola çıktık.

-----------------------------------------------------------

Merhaba bu bölümde böyleydi... Arkadaşlar lütfen, Bu hikayemi veya diğer hikayelerimi okuduysanız oy verin. Ben bunlar için çok emek veriyorum ve çok hevesle yazma işine başladım. Lütfen hevesimi bitirmeyin.. Eğer emeğimin karşılığını almazsam yazmayı ciddi anlamda bırakırım.

Görüşmek üzere.