"Gane hija mag-iingat ka ha, nakupo! Gabayan ka sana ng Diyos sa mundong tatahakin mo" Ani ni Manang Rita, siya ang nag-aalaga ang sumusoporta sa akin dito sa bahay ampunan.
She's like my night and shining Madre, lagi niya akong ipinagtatanggol sa mga bullies sa orphange.
The day I turned 18 I decided to explore the world on my own. Mahabang panahon na ang nasayang sa akin dito sa bahay ampunan, napagisipan ko na umalis na sa impyernong ito na wala namang dulot na mabuti sa akin.
"Oo, naman ho, I'll do my best to visit Nanay" nginitian ko ito bago tuluyang tumalikod, nailagay na rin kasi sa taxi ang mga bagahe ko, d naman ito karamihan isang maleta lang at dalawang medium size na bag, wala rin naman kasi akong maraming damit at gamit.
Bago pa man ako makasakay ay hinawakan ako ni Manang sa pulso. " Gane Hija kunin mo ito, matagal ko na rin iyang ipon pero mas kaylangan mo iyan ngayon" inabot niya sakin ang nakaikot na pera na sa tingin ko ay aabot ng sampung-libo
"Nako' Nay hindi na ho' matagal ninyong pinagpaguran iyan, nararapat lang na gamitin ninyo yan sa sarili niyo" giit ko ngunit pilit niyang nilalagay ang pera sa palad ko.
Sa huli ay hindi ko na rin siya napigilan at tinanggap na lang ang pera bago umalis.
Magulo, maingay at puro usok, nakakapanibago ang Maynila, dahil nga sa't hindi naman kami pinalalabas sa bahay ampunan ay hindi kopa nakaka-face to face ang mundo nang ganito.
Nakakamangha ang nakikita ko ngayon, maraming sasakyan, maraming tao. Pare-pareho na kasi ang mukang nakikita ko sa bahay ampunan piro na lang sina Nanay Rita, Amberly at Paulien itong dalawa talaga ang nagpahirap sakin doon, sila ang puno't dulo ng lahat ng paghihirap ko sa loob ng ampunan.
"Nay Rita! Tignan niyo ho'! Nakakuha ako ng star sa school! Ang galing ko raw po sabi ni teacher!"
Ang tamis ng ngiti sa labi ko na hindi maalis, I was very exited to tell Manang Rita the news and infact iI am really proud of myself.
"Kagaling naman ng Gane namin! Nako' proud ang Nanay sa iyo!" Mas lalong lumapad ang ngiti ko sa labi.
"Manang Rita! Wag ka maniwala diyan kay Faith! Nangopya yan kanina nakita ko!" Sigaw ni Amber
"Nako Nay di po toto-"
"Bakit Nanay tawag mo sa kanya? Wala kang magulang Faith at hindi mo Nanay di Manang Rita!" Sabat nito
"Amber anak, huwag mo pagsalitaan si ate Faith ng ganyan. Nako' anak bad yan , mas matanda parin si Ate sayo ha?" Awat sa kaniya ni Nanay
"Siya naman ang favorite mo! And no! She' s not my sister! Why would I call her ate?" Pagtaas naman ng boses nito, habang ako ay tahimik na lang sa tabi ni nanay
"Huwag moko sisigawan Amberly! Wala ka nang galang sa matatanda, mali yan Anak!" Slight namang tumaas ang boses ni Nay Rita.
Mangiyak-ngiyak naman ang mata ni Amber, agad naman aiong nakaramdam ng awa rito. I dont like it when people cry.
"I HATE YOU MANANG RITA! DON' T CALL ME ANAK BECAUSE YOU'RE NOT MY MOM! IM NO ONES CHILD!" Sigaw nito sabay takbo nang naiyak.
It was night time I was getting ready for bed. Patay na ang ilaw sa mga kuwarto,tanging ilaw na lang sa hallway ang bukas nang biglang bumukas ang pinto ng kwarto namin nila ate Marry at Shai, tatlo kasi kami sa isnag kuwarto.
Pumasok sa pinto sila Amber kasama nito si Pauline. "Amber, Pau bat kayo nandi-" hindi kona natapos ang sasabihin ko nang hilahin nila ko sa labas at dinala sa isang restroom na may apat na cubicle.
Lahat nang ginawa nila saakin ng gabing yon ay nag-silbing trauma na hindi na mawala sa sistema ko.b
I was only 12 that time, isang Grade 6 schooler pars makaranas ng ganon, call me weak dahil ang mismong gumawa sakin noon ay mas bata sakin, pero hindi talaga ako napatol, lalo na't alam kong may masasaktan.
Hindi ko namalayan na nasa gitna ako ng pedestrian lane okay sana kaso naka kulay pula na ang sign, meaning ay hindi na pwede tumawid.
Kala ko mamatay na ako dahil isang humaharurot na kotse ang dumatin.
Jusko Lord dapat pala hindi muna ko nagsarili at nanatili muna sa orphange.
Ngunit bago pa man ako mabangga ay huminto ito ako naman ay napaupo na lang sa gulat.
Lumabas ang driver ng kotse, impernes ang ganda ng car mukang mamahalin and ehem mamahalin rin ang nagd-drive, okay papasagasa na lang ako.
" What the fuck?! Why are you in the freaking road on a freaking highway, kung magpapakamatay ka rin lang ay huwag mo na idamay ang kotse ko!"
Ang sungit! Hmp! Bwiset!
But I cant blame him I am the one whose at fault kaya wala rin akong magawa kundi ang magsorry.
"Hala sorry po, medyo lutang po kasi ako tuloy tuloy d ko namalayan na naka red na pala, pasensya na po talaga, Um I'll make it up to you" ngiti ko dito
"Dont need your apology, you're wasting my time just get out of the fucking road" sabi niya sabay naman nito nang pag-gre-green ng stoplight pasa sa mga pedestrian, tanda na pwede nang tumawid.
I mumble a small sorry at sumabay na sa daloy ng tao, what scene i just made.
I made it to the apartment Im about to rent, di man kalakihan, it is a two story bulding with a total of 6 rooms na maliit at fit lang sa isang tao, kaya naman sapat na saakin ito.
-----------
Hello dear readers
Support my social media accounts:
Fb. MW Rittzy
Tiktok. @mwc2n
Follow the platforms above for more info about the story!
⚠️ Photos that are included are credited to the rightful owner.
YOU ARE READING
Pahimakas // Savariac series #1
Romance------------------------------------- Every person you meet, no matter how important you are and they are to you, no matter how long you know them, no matter how strong your bond is with them, at the end the day the only reason you meet them is to t...
