Zie je mij?

Hoofdstuk 14

Raja

De auto brengt haar en Per naar een rustige buurt aan de andere kant van de metropool. De flatgebouwen zijn lager, de appartementen kleiner. De hele rit zwijgen ze. Raja weet niet zo goed hoe ze zich moet gedragen bij deze nieuwe versie van haar lijfwacht. De zwijgzame man die ze dacht te kennen heeft blijkbaar diepere gronden. Kan ze hem vertrouwen? Staat hij eigenlijk wel aan de kant van de regering? Hij is altijd trouw geweest, dat bewijst zijn positie als haar persoonlijke lijfwacht. Voor zover ze weet heeft hij altijd alles over haar doen en laten meegedeeld aan de koningin, of zij het daar nou mee eens was of niet. Het feit dat hij op de hoogte was van haar uitstapjes van de afgelopen nachten en dat voor zich heeft gehouden, is zowel geruststellend als beangstigend.

Ze staart naar buiten. Hoe dichter ze bij de buitenwijk komen, hoe groener de wereld wordt. De mensen wonen in de metropool, de wisselaars tussen de bomen rondom. Ze denkt aan de jongen en vraagt zich af of hij zijn soortgenoten gevonden heeft. Niemand weet precies hoeveel wisselaars er nog zijn, maar na de aardbeving van zes jaar geleden – het ongeluk dat geen ongeluk bleek te zijn – is hun aantal drastisch afgenomen. Ze zijn er nog wel, dat bewijzen de sluipaanvallen die nog steeds af en toe als wespensteken in de nacht op strategische plekken worden toegediend. Zoals de haven.

Ze schiet rechtop. Was dat de reden dat de jongen daar rondhing?

De auto houdt halt en verbaasd merkt ze dat ze er al zijn. Per stapt uit en houdt het portier voor haar open. Nog steeds met haar hoofd bij de mogelijke aanwezigheid van wisselaars in het havengebied, volgt ze de lijfwacht naar een glazen voordeur in een goed onderhouden appartementencomplex. De auto wordt geparkeerd op het terrein ernaast en de chauffeur blijft netjes zitten. Raja vraagt zich af wat Per hem verteld heeft. Deze plek is niet eens in de buurt van het dierenpark.

Ze lopen naar de lift en even later staan ze voor een grijze deur waarnaast een eenvoudig metalen bordje aangeeft dat hier ene Prof. Dr. Easun woont. Raja haalt diep adem en heft haar hand, maar Per is haar voor en drukt op de bel. Het duurt lang voordat er gestommel klinkt en wanneer de deur uiteindelijk open gaat, begrijpt Raja waarom. Meneer Easun is oud. Heel oud. De paar plukjes haar die naar rechts zijn gladgestreken op zijn verder kale hoofd zijn spierwit en de rimpels rond zijn ogen ontelbaar. De man staart zijn gasten een paar tellen zwijgend aan. Herkent hij haar? Ze trekt haar wenkbrauwen een centimeter omhoog.

"Ja?" De krakende stem van de oude dokter doorbreekt de stilte en Raja ademt uit. "Dokter Easun?"

"Dat ben ik, ja. Kan ik u ergens mee helpen? Ik ben bang dat mijn titel alleen nog maar een formaliteit is, voor medische ingrepen moet u bij mijn collega's zijn." Zijn ogen reizen omlaag en weer omhoog. "Al ziet u er redelijk gezond uit."

Raja knijpt haar lippen kort samen en probeert niet te lachen wanneer ze zegt: "Ik ben gezond, ja." Ze ademt in en zegt dan: "Dankzij u, dokter. Herkent u mij?"

Ditmaal knijpt de man zijn ogen tot spleetjes en bekijkt hij haar wat beter. Dan grijpt hij ineens haar linkerarm beet en hij trekt haar zowat tegen zich aan, terwijl hij haar pols voor zijn gezicht houdt. Vanuit haar ooghoek ziet Raja hoe Per naar zijn wapen grijpt, maar de oude man drukt enkel zijn brilletje steviger op zijn neus en staart naar het litteken dat ze al jaren heeft. Twee smalle lijnen naast elkaar, net iets boven haar communicatiemodule.

"Ik vroeg me al af of ik je nog zou zien voor ik mijn laatste adem uitblaas." De dokter lacht een raspend lachje en laat haar dan los. Hij kijkt haar over zijn brillenglazen aan en vraagt: "Wat brengt u hier, Uwe Hoogheid?"

Raja bevochtigd haar lippen, kijkt naar links en rechts om zeker te weten dat de gang echt leeg is en vraagt dan gespannen: "Hoe komt het dat ik onzichtbare wisselaars kan zien, dokter?"