7)

157 4 1
                                    

*სამი კვირის შემდეგ*

სესილია:

შაბათი დღე არც ისე კარგად დაიწყო. დილით გულისრევის შეგრძნებით გამეღვიძა. იმდენად ძლიერი იყო, რომ მაშინვე წამოვდექი და სანამ სააბაზანომდე მივიდოდი, გზაშივე ამოვანთხიე ყველაფერი. ჩემი და შეშინებული შემოვარდა ოთახში, პანიკაში ჩავარდა, არიცოდა რაექნა, ამიტომაც, მაშინვე ლაიას დაურეკა. ლაიაც მაშინვე აქ გაჩნდა. როდესაც მოვიდა მე საწოლში ვიწექი. ანისია გვერდით მეჯდა და მაკვირდებოდა, ისე როგორც პატარაობაში მე ვაკვირდებოდი, მომაკვდავ ბაბუაჩემს. ლაია შემოვარდა ოთახში და პირველი იყვირა:

-ორსულობის ყველანაირი ტესტი რაც აფთიაქში იყო მოვიტანე.

ნუ ანისიამ ყველაფერი ყველაზე იცოდა, რადგან მას ყველაფერს პირველი ვუყვები.

-ოპაა, ასე ძაან თუა შენი საქმე... არიდარდო მშობლებს მე მოვალბობ.

-კაი კაი მორჩით, წადი მოფსი და 5 წუთში პასუხი გვეცოდინება.

....

-არა ღმერთო, რატომ? ( სესილია)

უკვე ცრემლები მისით იწყებდნენ გადმოსვლას, როდესაც დადებით ტესტებს ვუყურებდი. ლაია და ანისია ყველაფერს აკეთებდნენ, რომ დავემშვიდებინე, მაგრამ უცებ ყველაფერ დაბნელდა და. და მერე აღარაფერი მახსოვს.

... თვალები, როდესაც გავახილე სადღაც თეთრ ოთახში ვიწექი, რაღაც შნურები მქონდა ხელებზე. მივიხედ-მოვიხედე და დავინახე ლაია, ანისია და ალექსანდრე. აი ალექსანდრეს დანახვა ნამდვილად არ მესიამოვნა. რა უნდა მეთქვა საერთოდ, ძალიან მცხვენოდა, თან ლაპარაკის თავიც არ მქონდა. როდესაც ანისიამ შეამჩნია რომ გამოვიღვიძე მომვარდდა და კითხვები მომაყარა.

-სესი როგორ ხარ? რამე გტივა? თაბრუ კიდე გეხვევა? გულისრევის შეგრძნება გაქ? 

- ანი კარგად ვარ, დაწყნარდი. (სესილია)

-როგორ ხარ? ( ალექსანდრე)

სამი პატარა სიტყვა (მე ორსულად ვარ)Where stories live. Discover now