Katsuki kalbinde derin bir acı hissetti.Bir anlıktı ama o acı verici hiss asla aklından çıkamazdı.Gücünün oluşturduğu yan tepki ve kendine çok yüklenmesi bu durumun ortaya çıkmasına neden olmuştu.
Şimdi yerde yatıyordu.Ah,İzuku'yu son kez görmeyi ne kadar da istiyordu...Onunla birlikte savaşmak ve Shigaraki'yi yenmeyi,sonra yine 1 numaralı kahraman olma yarışlarına devam edebilmeyi...
Zaten kendisi de biliyordu,o kaybedecekti.Bir numaralı kahraman olmak asla onun kaderinde yer almamıştı.Bu yüzden her zaman kendini yükseltmeye çalışırdı.İyi notlar,güçlü kişilik,güçlü tuhaflık...Artık sandığı kadar güçlü olmadığının farkına varmışdı.
Küçükken,İzuku ile daha iyi bir ilişkileri olduğu vakitlerde bile hep aynı şeyi düşünmüştü.İzuku ondan daha öndeydi.Her ne yaparsa yapsın bunu aklından çıkaramadı.Yaptıkları için özür dilediğinde bile,sadece affedilmemeyi diledi.Böylece içini biraz rahatlık doldurabilirdi.
Ama affetti.Çünki İzuku iyi birisiydi.Kendisinin aksine.Ona yıllarca zorbalık yapan kişiyi her zaman arkadaşı olarak görmeye devam eden bu çocuk elbette, bir numaralı kahraman ünvanını hakediyordu.
Aşağıladığı kişinin gelişimini her an analiz eden ve daha iyi olmaya çalışan Bakugou,onun gelişimini ilk gören kişi olmuştu.Daha ne yapmalıydı?Bu kadar zayıf olmamak için ne yapmalıydı?
Artık pek önemi yoktu.Şu an o bir ölü.Çünki yeterli değildi.Yeterince güçlü değildi,yeterince bilgili değildi,yeterince donanımlı değildi,yada sadece doğru kararları verememişti.İzuku'ya güvenip durmuştu ve o burada olmadığı için kaybetmişdi.
Katsuki'nin İzuku U.A.'dan ayrıldığı arefede ve ondan öncesinde hatta sonrasında da düşünmek için çok fazla zamanı olmuştu.İzuku olmasa ne olurdu?
Kesinlikle kötü şeyler olurdu.Hatta,belkide şu ana kadar hiç hayatta kalmazdı?
Ama ya kendisi?Etrafındakiler ona sürekli tuhaflığı sayesinde iltifat ederdi.Aldera Orta Okulu U.A.'ya gireceğine inanlarla doluydu.O okuldan kahramanlık akademisine giren ilk kişi olacağı için özel muamele görürdü.
Sınıf 1 A onun ölümüne nasıl tepki verecek?Muhtemelen üzülürlerdi,değil mi?Fazla arkadaşı yoktu,en başta zaten bir tane bile edinmeye çalışmamıştı ama mutlu olduğunu hatırladığı anlar vardı.
Onlar ölümünden sonra gerçekte nasıl birisi olduğunu öğrenince nasıl bir tepki vereceklerdi?Ondan nefret edeceklerine emindi.Bazen bu senaryoyu düşünürdü.Ama hep aklında onlarla yüzleşmek vardı.Deku ike yüzleşmek,yaptıklarını her kesin bilmesine rağmen ve hatta bir ihtimal, herkesin ondan nefret etmesine rağmen bir kahraman olmak ve insanları koruyarak kazanmak...Bunlar bir hayala olarak kalacaktı.
Ölümüne sevinecek insanlar olacağına emindi.Katsuki her zaman birileri ile başını derde sokardı.Bu yüzden annesi onu suçlardı.
Doğru ya,annesi...o yaşlı cadı ölümüne üzülürdü.Babası...Öbür dünya diye bir şey varsa orada yüzlerine bakamayacaktı.Başarısız oldu ve sefil bir şekilde öldü.Ailesini gururlandıramadı.Her zaman bir numara olacağını söylerdi,ama şimdi?
Dünya birilerinin isteklerine göre şekillendirilmiyor.
Ve şimdi Katsuki artık hiç bir şey göremiyordu.Her şey karanlıktı.Acı hissi yoktu,birilerinin onun adını çaöırmasını duyamıyordu.Rüzgarı hissedemiyordu.Tamamen boşluktaydı.
Ölüm bu muydu?
Aslında rahatlamış hissediyordu.Anlamdız bir rahatlık üstüne çokdü.Artık bir şeyler yapmak için çalışması gerekmiyordu.Sabahları erken kalması gerekmiyordu.'Bu gün ne yapacağım' diye düşünmesi gerekmiyordu.Artık İzuku'yu nasıl geçeceğini düşünmesi gerekmiyordu.
Artık rahatlaya bilirdi,değil mi?
Bekle.Bir tuhaflık var?
Katsuki bir anda gelen gözlerini açma hissi ile irkildi.
Ve gözlerini açtığında...bir hastanede miydi?
