zijn victorie?

hooftstuk 1

‘victoria, wakker worden!’ roept Eden. Ik grom terug. Eden grinnikt. ‘Niet zo grommen jij! Zegt ze opgewekt. ‘Hoe kun jij zo blij zijn?’ vraag ik kreunend als Eden het gordijn opendoet. Fel licht schijnt de kamer in. ‘Omdat mama pannenkoeken heeft gemaakt als ontbijt!’ zegt Eden met een grijns. ‘Wat! Pannenkoeken?’ roep ik verbaast uit. ‘Ja van die deegrondjes met suiker of stroop erop’ zegt Eden plagend. ‘Ik weet heus wel wat een pannenkoek is dombo!’ zeg ik een beetje geïrriteerd. ‘Waarom vraag je het dan?’ kaatst Eden terug. ‘Omdat. Nou ja. Gewoon waarom we pannenkoeken eten’ stamel ik. ‘Ze had daar zin in’ zegt Eden nonchalant alsof het niets is. Ik knik terug. ‘En nu oprotten zus!’ grauw ik. ‘Oké. Ik ga’ zegt Eden. Ik blijf liggen totdat ze weg is.
‘Lekker geslapen, schat?’ vraagt mijn moeder. ‘Ja hoor. Totdat Eden me wakker maakte’ zeg ik met een woedende blik op Eden. Eden doet alsof ze het niet ziet. Mama lacht om mijn boze blik naar Eden. ‘Niet lachen. Het is niet grappig’ zeg ik maar na een klein tijdje lachen ik en Eden ook mee. ‘Wil je een pannenkoek mee naar school voor het tien uurtje?’ vraagt mama als we zijn uitgelacht en uitgegeten. ‘ja’ roepen Eden en ik enthousiast.









Ik loop naar school. Ik hoop dat ik jack niet tegenkom. Ik ben verliefd op hem. Telkens als ik in zijn buurt ben laat ik dingen vallen of struikel ik. Super gênant natuurlijk. Hij kijkt me dan altijd geschokt en verdrietig aan. Waarom kijkt hij zo? Wat heb ik mis gedaan? Ik denk dat hij zich ergert aan mijn plotselinge onhandigheid. Dat is begrijpelijk. Ik erger me er ook dood aan. Maar dan is het gevoel verdriet niet echt gewoon. Eerder irritatie of nonchalant zijn.  Helaas kom ik hem wel tegen. Jack knikt naar mij. Ik knik terug. Ik weet zeker dat mijn wangen knalrood zijn. ‘Mag ik erlangs?’ vraagt jack zacht. Ik knik en ik stap opzij om jack door te laten. ‘bedankt, Victoria toch?’ zegt jack. ‘ja’ zeg ik. Jack loopt verder. Dit is zojuist de eerste keer dat ik met jack gepraat heb. Niet dat het een lang gesprek was. Het is wel een goed begin. Hoop ik. ‘hey Victoria’ zegt rune, mijn vriendin, afwezig. ‘hoi’ zeg ik alsof ik haar vreemde gedrag niet merk. ‘ik heb nog niet geleerd voor geschiedenis’ zegt Rose kreunend. Rose is een andere vriendin van mij.  ‘het was wel weer te verwachten’ zeg ik. ‘ik ook niet’ zegt rune tot onze verbazing. Rose en ik kijken haar verbaast aan. Rune kijkt ons verdrietig en angstig aan ze mompelt zachtjes: ’sorry’ en ze rent weg. ‘Wat was dat dan?’ zegt Rose verbaast. ‘Zo erg is het toch ook niet?’ ik haal mijn schouders op. ‘kan ik jouw aantekeningen nog even bekijken?’ vraagt Rose. ‘Ja hier' mompel ik terwijl ik mijn aantekeningen aangeef. ‘Dank je! Je bent de aller allerbeste!’ zegt Rose. ‘Slijmbal’ zeg ik lachend. Rose reageert niet. Ze is de aantekeningen al aandachtig aan het bekijken is. Ik loop in de richting waar rune ook naartoe is gegaan. Ik vraag me af wat er gebeurd is.