ဘုရားငါးဆူမှပြန်လာသည့်နောက်နေ့မှစ၍ ထွေးမောင်နှင့်ဇေအံ့ညီတို့ မဆုံဖြစ်ကြတော့ချေ။
ကောင်းခန့်နှင့်မေအံ့ပန်းချီတို့က စကားစမြည်ပြောရန်လာခေါ်သော်လည်း
ရင်ကြပ်နေလို့ နေမကောင်းလို့ဟူသည့်
အကြောင်းပြချက်ဖြင့်ထွေးမောင်က
မလိုက်ပေ။
ဇေအံ့ညီမှာလည်း ထိုနောက်နေ့မှစ၍
ရန်ကုန်မှအတွင်းရေးမှူးပို့လိုက်သည့်
အရေးအလွန်ကြီးသည့်အလုပ်fileများကို laptopတစ်လုံးဖြင့် လုပ်နေရသည်မှာ
ထမင်းစားချိန်အိပ်ချိန်မှလွဲ၍ ကျန်သည့်
အချိန်တွေမှာ အနားမရှိ မအားလပ်နိုင်လောက်အောင်ပင်ဖြစ်သည်။
သူတို့လုံးဝမတွေ့ဖြစ်သည်မှာ ယနေ့ဆိုလျှင်သုံးရက်ခန့်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။
"မောင်ထွေးရေ .. လက်ဆေးရေဆင်းခပ်ထား
ပေးဦးနော်။ မမကြီး ရေနွေးဆူတာစောင့်ပြီးလက်ဖက်ခြောက်ခပ်ချင်လို့"
"အလတ်ကလေးက ဘာလုပ်နေလဲ။"
မမကြီးအသံနှင့် ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ကိုလေးအသံကထွက်ပေါ်လာသည်။
" အလတ်မက နောက်ဖေးမှာ အတို့ခူးနေတယ်ဟဲ့။ လက်ဆေးရေလေးခပ်ခိုင်းတာပါဟယ်။ဝင်းနိုင်ဦးတို့ပိုကဲလာရင်လည်း
နှစ်ယောက်မရှိတော့ဘူးဟေ့"
ရေနွေးအိုးထဲမှ ရေနွေးပူကို ဓာတ်ဘူးထဲသို့
ငှဲ့နေရင်းမှ အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့် မမကြီးက မဲ့ကာရွဲ့ကာပြောသည်။
" ပိုတာမဟုတ်ပါဘူးမမကြီးရဲ့။
မောင်ထွေးကအရင်ရက်က ရင်ကြပ်နေတာ
ရေတောင်ခုနေ့မှပြန်ချိုးတာကို ရေထပ်ထိရင် အအေးပြန်မိမှာစိုးတာဗျ။"
" ကဲသမှဝင်းနိုင်ဦးရယ်။"
မမကြီးကထိုမျှသာထပ်ဟစ်ပြီး အသံငြိမ်သွားသည်။ မီးဖိုထဲမှာတစ်ယောက်ထဲ ပွစိပွစိရေရွတ်ရင်း ကိုလေးကို ပြောဆိုနေမည်မှာလည်း မလွဲဧကန်ပင်။
မမကြီးနှင့်ကိုလေးက သူနှင့်ပတ်သက်တိုင်းအမြဲထိုသို့ပင်။ တစ်ယောက်ခိုင်းလျှင်တစ်ယောက်ကမကြိုက်၊တစ်ယောက်ဆူလျှင်
တစ်ယောက်ကမကြိုက်နှင့် သူတို့
နှစ်ယောက်မျက်နှာခဏဆုံသည်နှင့်
မမကြီး၏ အသံကျယ်ကျယ်ကိုကြားသိ
ရလေသည်။
YOU ARE READING
ထွေးမောင်ဟာသိပ်ကိုချစ်စရာကောင်းသည်(Ongoing)
Romanceမေတ္တာတရားတွေထပ်တူကျသွားတဲ့အခါ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ကြည်ကြည်လင်လင် ... ေမတၱာတရားေတြထပ္တူက်သြားတဲ့အခါ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ...
