စိမ်း ( Green )

Zawgyi

တန္ကူးသာၾကည္

မႏၱေလးဘူတာ႐ုံႀကီးတြင္ ေျခခ်င္းလိမ္ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ရထားပလပ္ေဖာင္းေပၚတြင္ အထုပ္သယ္မာလီတစ္ခ်ိဳ႕၏ ေဖာက္သည္ေခၚသံမ်ားကလည္း တဆူဆူ။အခ်ဥ္ေပါင္းသည္၊ငုံးဥ၊ေဆးလိပ္သည္မ်ားသူ႕ထပ္ငါ အၿပိဳင္ေရာင္းရေရးအသံမ်ားကလည္း ဆူညံညံေပမို႔ တန္ကူးစိတ္ေတြႏွောက္က်ိလာသည္။ထို႔အသံမ်ားတင္မကေသး ရထားခုတ္ေမာင္းသံတဂ်က္ဂ်က္ေၾကာင့္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လိုက္ခ်င္စိတ္မ်ားက ၿမိဳသိပ္မနိုင္ဘဲ ပြားသထက္ပြား၊မ်ားသထပ္မ်ားလာသည္။

ရန္ကုန္-မႏၱေလးမီးရထားသည္ ထြက္ခြာဖို႔ နာရီဝက္ခန႔္မွ်လိုေသး၏။မိမိကိုယ္တိုင္ အရင္တစ္ေန႕ကႀကိဳဝယ္ထားေသာအိပ္စင္ပါရထားလက္မွတ္ကို လက္တြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ေခ်မြဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ဖင္တႂကြႂကြျဖင့္ တန္ကူးအၿငိမ္မေနနိုင္။

ဘူတာ႐ုံတြင္ ခရီးသြားမ်ားအနားယူေစာင့္ဆိုင္း
နိုင္ရင္ ထိုင္ခုံတစ္ခ်ိဳ႕စီစဥ္ေပးထားသည္။တန္ကူးတြင္ သယ္စရာအဝတ္အိတ္ႏွစ္ခုသာပါလာသည္။ေခတၱေနရမည့္အရပ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ တန္ကူးမ်ားမ်ားစားစားသယ္မလာပါ။ျဖစ္နိုင္ရင္ အဝတ္အစားမေျပာနဲ႕၊ လူတစ္ကိုယ္လုံးေတာင္
မျဖစ္သာလို႔ သြားရသည္။အမွန္ဆို တန္ကူး ရန္ကုန္ကို လုံးဝမသြားခ်င္ပါ။ဒီမႏၱေလးၿမိဳ႕ကိုခြဲခြာၿပီး တန္ကူးဘယ္အရပ္မွာမွ စိတ္ေပ်ာ္မည္မဟုတ္တာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိသည္။

တန္ကူးမတ္တပ္ထရပ္ေသာအခါ ေမႀကီးကိုယ္တိုင္ တန္ကူးအတြက္ဆိုၿပီး မႏၱေလးေဈးခ်ိဳတြင္ ပိုက္ဆံႏွစ္ရာေက်ာ္ေပးဝယ္ထားရသည့္ ပိတုန္းေရာင္ပိတ္ေခ်ာစေျဗာင္ကို နာမည္ႀကီးရတနာသိမ့္အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္တြင္ ကိုယ္တိုင္းခ်ဳပ္ထားသည့္ အသားေကာင္းေကာင္းျမန္မာဝမ္းဆက္က တန္ကူးခႏၶာကိုယ္တြင္ ဖစ္ဆိုက္(fix size) က်ေနသည္။တန္ကူးသည္ ပိန္ပိန္ပါးပါးမိန္းကေလးျဖစ္ကာ ဗမာမိန္းကေလးမ်ားသာမာန္ရွိသင့္ေသာအရပ္ထပ္ အနည္းငယ္ပိုရွည္သည္။

တန္ကူးတို႔ေဖႀကီးဘက္မွအဖိုးသည္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးျဖစ္ကာ စစ္ပြဲကာလတြင္ သည္မႏၱေလးမွာပဲ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးစစ္ႀကီးၿပီးေသာ္ ေမြးရပ္ေျမကိုမျပန္ေတာ့ပါ။တန္ကူးဟာ အရပ္အေမာင္းကအစ လက္တံရွည္၊ေျခတံရွည္ေလးမ်ားကဖိုးဖိုးနဲ႕သြားတူသည္။သို႔ေသာ္ တန္ကူးအသားမျဖဴပါ။မႏၱေလးသူပီပီညိုညက္လွသည္။ႏွာတံက ခပ္ခြၽန္ခြၽန္နဲ႕ျမင့္၏။ႏႈတ္ခမ္းထူထူက ၾကည့္ရမဆိုးသြားဘဲ လွပမႈကို ျမႇင့္တင္ေပးသည္။တန္ကူးတြင္ မ်က္ဆံညိုညိုကေလးလည္း ရွိေလရာ အဆုံးတြင္ တန္ကူးသာၾကည္က မိန္းမလွေလးျဖစ္ေလသည္။