Το πάθος του Τόμας Γκράς

Κεφάλαιο 1

Ο πατέρας της πάντα έλεγε πως για να μάθεις μια δουλειά πρέπει να είσαι κοντά σε κάποιον που τη γνωρίζει πολύ καλά. Γι' αυτό και η Λάουρα από τα φοιτητικά της χρόνια εργαζόταν στην οικογενειακή επιχείρηση, παραγωγής μπύρας. Η Μάιερ ήταν μια από τις μεγαλύτερες ζυθοποιίες σε ολόκληρη την Γερμανία.

Θυμόταν τον πατέρα της να της λέει: «Ακόμα κι αν είσαι κόρη μου, ποτέ δεν θα σου χαριστεί τίποτα σε αυτή την εταιρία. Πρέπει να αγωνιστείς και να αποδείξεις την αξία σου. Αν τελικά είσαι το κατάλληλο άτομο για τη θέση της διευθύντριας δημοσίων σχέσεων, Λάουρα». Τον ελεύθερο της χρόνο τον αφιέρωνε στην εταιρία. Δούλευε κοντά στον πρώην διευθυντή δημοσίων σχέσεων, όταν ξεκίνησε το μεταπτυχιακό της έγινε γραμματέας του και τελικά όταν εκείνος συνταξιοδοτήθηκε πήρε τη θέση του.

Το όνομα Λάουρα Μάιερ Στορμ ήταν γνωστό σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα. Από τους απλούς πολίτες της Γερμανίας, που γνώριζαν τον σύζυγό της Καρλ Στορμ, βουλευτή των Χριστιανοδημοκρατικών, ως τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που συγκεντρώνονταν στις δεξιώσεις της οικογένειας Μάιερ.

Πολλοί πίστευαν πως ένα όνομα κάνει μια ολόκληρη ζωή εύκολη και άνετη. Αλλά δεν είναι αυτή η αλήθεια. Η Λάουρα ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις της, διάβαζε πολύ όσο ήταν στο σχολείο, αργότερα αρίστευσε στο Πανεπιστήμιο, το ίδιο και κατά την διάρκεια του μεταπτυχιακού της. Ο πατέρας της είχε μεγάλα όνειρα για εκείνη, ήδη από τα χρόνια του λυκείου της έλεγε πως ήθελε να την στείλει στην Βρετανία και τις Ηνωμένες πολιτείες για σπουδές, κάτι που δεν άρεσε καθόλου στην ίδια.

Η Λάουρα ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας που δεν θέλησε ποτέ να φύγει από τον τόπο της. Αυτή η διαφωνία τούς έφερε πολλές φορές σε σύγκρουση, με αποτέλεσμα τελικά να έρθουν σε μια συμφωνία. Θα σπούδαζε δημόσιες σχέσεις στο Τούμπινγκεν. Μόλις τριάντα χιλιόμετρα μακριά από την Στουτγάρδη.

Κατά την διάρκεια των σπουδών της ήταν η μοναδική φοιτήτρια που δεν έμενε στην πανεπιστημιούπολη. Ο προσωπικός της οδηγός την πήγαινε καθημερινά στα μαθήματα και αργότερα επέστρεφε πάλι σπίτι της. Πολλοί συμφοιτητές της το θεωρούσαν υπερβολική αυτή την στάση της, και οι περισσότερη την κορόιδευαν. Δεν έβγαινε βράδυ, δεν ξενυχτούσε και δεν έπαιρνε μέρος στα φοιτητικά πάρτι. Αλλά αυτό δεν ήταν μια απόφαση του πατέρα της αλλά δική της.

Ήταν η ασφάλεια που ένιωθε κοντά στην οικογένειά της; Η ίδια η πόλη που την μεγάλωσε, αγάπησε, πληγώθηκε, ερωτεύτηκε ξανά και τελικά παντρεύτηκε; Ή το πάθος της στο να εργαστεί στην οικογενειακή επιχείρηση; Δεν ήταν κάτι που μπορούσε να το απαντήσει με μια μόνο λέξη, ίσως ήταν ο συνδυασμός όλων.