Ο κλόουν του Νταχάου

Εισαγωγή-Ελβετία 2010

 Τα μηνύματα που έδινε η καρδιά του κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά ήταν για τον ενενηντάχρονο Δαβίδ Ζαχς.Το έμφραγμα που είχε πριν από έναν μήνα θα μπορούσε κάλλιστα να αποβεί μοιραίο για εκείνον.Κόντευε τα εκατό και σίγουρα ήταν τυχερός που "την είχε φέρει"στον χάρο.Το ρόφημα από δάφνες ήταν μισοχλιαρό με ελάχιστη ζάχαρη μέσα,έτσι ακριβώς όπως το προτιμούσε.Η κοπέλα που τον φρόντιζε και στην οποία είχε αναθέσει να του ετοιμάζει δύο φορές την ημέρα αυτό το παράξενο τσάι όπως το ονόμαζε τον είχε ρωτήσει κάποια φορά την ώρα που ακουμπούσε το πορσελάνινο φλιτζάνι στο κομοδίνο με τα χαμηλά πόδια:"Με συγχωρείτε για την αδιακρισία αλλά πώς μπορείτε και πίνετε κάτι τόσο απαίσιο;Δε λέω,δεν μυρίζει άσχημα μα μια φορά που το δοκίμασα από καθαρή περιέργεια μου ήρθε αναγούλα!Είναι κανένα από εκείνα τα"θαυματουργά"παρασκευάσματα που διαφημίζουν στο διαδίκτυο ανά διαστήματα;"

Ο γέρος την είχε κοιτάξει με συμπάθεια λέγοντας της με την χαρακτηριστική ένρινη φωνή του:"Αγαπητό μου κορίτσι,ξέρεις πόσο απεχθάνομαι την μοντέρνα τεχνολογία,πόσο μάλλον το διαδίκτυο,αυτό το "τίποτα"που θολώνει τα νερά της πραγματικής ενημέρωσης κατά το δοκούν.Οπότε σίγουρα δεν θα ακολουθούσα καμία συμβουλή του όσο ελκυστική κι αν φάνταζε.Κάποτε αυτό το τσάι από δάφνες μου έδινε δύναμη να μην τα παρατήσω,τότε που όλος ο κόσμος κατέρρεε εξαιτίας ενός παρανοϊκού που κατάφερε να "έχει του χεριού του"τον γερμανικό λαό!" 

Η συνηθισμένη για την εποχή και περιοχή ομίχλη εμπόδιζε αρκετά την θέα,οι Άλπεις ξεχώριζαν στο βάθος πολύ αμυδρά λες και οι κορυφές τους προσπαθούσαν με κόπο να τρυπήσουν τον θολό μανδύα που είχε απλώσει η φύση.Κάποτε η όρασή του είχε "ξεχάσει"τι σημαίνει ωραίο τοπίο αφού είχε τσαλαπατηθεί με τον πιο βίαιο τρόπο η οποιαδήποτε ευκαιρία να απολαύσει το χιόνι,την ομορφάδα της φύσης.Νιώθοντας μια ελαφριά δυσφορία κινήθηκε με το αναπηρικό του αμαξίδιο μακριά από το τεραστίων διαστάσεων,συρόμενο παράθυρο του σαλονιού.Το γύψινο κιονόκρανο που είχε τοποθετήσει στο κέντρο σχεδόν του δωματίου τον εμπόδισε για άλλη μια φορά καθώς η ρόδα κόλλησε επάνω του.

"Κομμάτια θα το κάνεις στο τέλος το καροτσάκι Δαβίδ,κομμάτια.'Ολα ανάποδα εδώ μέσα,όλα τα έκανες ανάποδα!"μάλωσε τον εαυτό του.

Ξαπλώνοντας στο κρεβάτι η μνήμη τον "βομβάρδισε"με εικόνες του παρελθόντος που εν μέρει είχε προσπαθήσει να σβήσει.Ένα δύσκολα ερμηνεύσιμο μειδίαμα απλώθηκε στα πολύ στενά,ανύπαρκτα σχεδόν από την επιθετικότητα του χρόνου χείλη του.Καλαμπούρια που λέγονταν ψιθυριστά και πνιχτά παιδικά γελάκια ηχούσαν σαν μελίσσι στα αυτιά του.

 "Αλήθεια θα πεθάνεις κι εσύ όπως όλοι οι δικοί μας;"τον είχε ρωτήσει ένα βράδυ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου,αυτού του κολαστηρίου που δημιουργήθηκε το 1933,ο εξάχρονος Βενιαμίν. 

"Οι κλόουν δεν πεθαίνουν ποτέ κουτό αγόρι,ποτέ τ'ακούς;"τον διαβεβαίωνε προσπαθώντας να καλύψει το τρέμουλο στη φωνή του με μια αστεία γκριμάτσα της στιγμής. Καλύτερα να μην τον ρωτούσαν ποτέ ξανά το ίδιο πράγμα!Aς σταματούσαν επιτέλους!