Hogwarts 》one shots +18 TAMAMLANDI

~herbology~ t.m.r.

Tom Riddle Bölümüne hoşgeldinz canolar. Bu bölüm Mızmız Myrtle'ın ölümünden sonra, Hagrid'in okuldan atılmasınan ise hemen öncesinde geçiyor. İyi Okumalarrr. BU HIKAYEMIN SON BÖLÜMÜDÜR. YORUMLARINIZA GÖRE EKLEME YAPMAYI VEYA YENİ KİTAP ÇIKARMAYI DÜŞÜNEBİLİRİMMm

***

"Ouuch!"diye bağırdım Tom bana sertçe omuz attığında. Bağırışım acıdan veya ağrıdan çok sinir ve öfke içeriyordu aslında. Bu, bu gün ikinci omuz atışıydı. Birincisinde neredeyse merdivenlerde, Gryffindor ortak salonuna çıkarken dengemi kaybetmeme neden olmuştu. Aniden dönüp sertçe ona ve yanında gezdirdiği beceriksiz, işe yaramaz yaverlerine baktım. Hafifçe döndü, ukala bir bakışla "Seni fark etmedim."dedi ve ukala bakışına bir de yumruk atılası bir sırıtış kattı. Arkasını dönüp merdivenlerden inmeye devam ederken de sessizce ekledi "bulanık.". Canıma tak etmişti. Dönemin ilk gününden beri benimle uğraşıyordu. Tom normalde pek muhatap olduğum biri sayılmazdı. Yalnızca dördüncü ve beşinci sınıftan, duello kulübünden kalma bir tanışıklığımız ve...ciddiye alınmayacak bir arkadaşlığımız vardı. O zamanlar...sadece anlaşıyor, selamlaşıyor, arada kısa sohbetler ediyorduk. Fakat bu sene değişmişti. Beni her gördüğünde omuz atıyor, derslerde aşağılamaya, alt etmeye çalışıyor ve bana bulanık diyordu. Artık hesap vermesi ya da en azından acınası kabalığının karşılığını alması gerekiyordu. Dönen merdivenlere baktım. Her zamanki örüntü devam ediyordu. Saniyeler içinde bulunduğum merdivenin onların adım atmak üzre oldukları platformdan uzaklaşacağını biliyordum. Aklımdan geçen haince planlara sırıttım. Asamı cebimden çıkarıp hafifçe sallayarak sösüz bir büyü ile  sırtında minik bir kıvılcım patlattım. Sadece birkaç iğne batması gibi hissettirecek küçük bir büyü. Ardından hızla arkamı dönerek merdivenleri tırmanmaya başladım. Öne atılan Tom'un bana bağırması da bir olmuştu. "Jade!!!"

Şişman kadının portresinin hemen önündeki platformda durdum. Bir Gryffindor portrenin önünde olduğu sürece, parolanın duyulmaması için başka haneden hiçbir öğrencinin platforma ulaşmasına izin vermezdi merdivenler. Gidecekleri yerlere, onları dolaylı yoldan götürürdü. Dönen merdiven ile beraber benden uzaklaşan Tom'a gülümsedim. Arkamı dönüp şişman kadına parolayı söyleyecektim ki ayaklarım yerden kesildi. Birkaç santim yükseklikte havalanmaya başladım. Gözlerimi panikle büyütürken bir yandan istemsizce çırpındım. İleride bir platformda duran Tom asasını bana doğrultmuş, keyifli keyifli sallıyor, havada süzülmeme sebep oluyordu.

"Riddle! Hemen indir beni!"diye bağırdım ona. Birkaç öğrenci gülmeye, bazıları da endişeli endişeli Tom'a beni indirmesini söylemeye başlamıştı. Aşşağıya bakmamaya çalışıyordum. Aptalca bir hareket yaparsa metrelerce yukarıdan düşerdim. Nefesim daralıyordu. Kalbim sıkışıyordu. Tom'un ve arkadaşlarının saçma sapan gülüşleri kulaklarımı doldururken beni aşağı indirmesi için de bağırmaya devam ediyordum. Korkudan tir tir titrediğime emindim ki sonunda ayaklarım yere değmişti. Ancak beni yere indiren Tom değildi. Profesör Herbert Beery hasarsızca yere inmemi sağladı. "Bayan Woodward. İyi misiniz?"diye sordu bitki bilimi hocamız her zamanki sakinliği ile. Üstümü çırptım. Derince soluklandım. Yeni yeni nefes alabiliyordum. Korkudan resmen çıldırmıştım. Ama sinirim çok daha ağır basıyordu. Biraz ileride duran ve gülmeye devam eden Tom'a baktım. Ve hemen yanındaki birbirinden aptal arladaşlarına. Kaşlarım çatıldı. Profesör Beery'yi umursamadan atıldım. "Seni mahve-"diye bağırırken Riddle'ın arkadaşları korkuyla geriye çekildi ve Profesör Beery beni kolumdan tutarak durdurdu. Tartışma korkusundan çoktan birkaç kişi onlarla benim arama geçmişti bile. Profesör beni geriye çekiştirdi.

"Sakin olun! Bayan Woodward! Bay Riddle! Hemen ofisime gelin!"diye bağırdı Profesör Beery.

***