Ένας χρόνος μετά...
Τις πέντε τελευταίες μέρες πήγαινε γυμναστήριο μόνος του, αλλά σήμερα επιτέλους θα γύριζε. Η Λίζα είχε μπει πλέον δυναμικά στην αρχιτεκτονική ομάδα του Βασιλίεβ και έλειπαν για ένα συνέδριο στη Γαλλία.
Ο Μαξ καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα και τσέκαρε ανά τακτά χρονικά διαστήματα το ρολόι στο κινητό και το χέρι του.
Ήταν λες και οι δείκτες είχαν κολλήσει μα επιτέλους το απόγευμα έφτασε βασανιστικά αργά κάποια στιγμή. Πάρκαρε έξω από το αεροδρόμιο και έπειτα από λίγες στιγμές που φάνταζαν αιώνας την είδε να περνά χαρούμενη τις γυάλινες, αυτόματες πόρτες σέρνοντας από πίσω τη βαλίτσα της.
Επιτέλους!
Την χαιρέτησε με ένα φιλί και έπεσε στην αγκαλιά του. Δεν έβλεπε την ώρα να πάνε σπίτι τους. Πέντε μέρες το κρεβάτι του ήταν πιο άδειο από ποτέ και ο ύπνος του άστατος. Τώρα που ήξερε πως είναι να κοιμάται δίπλα της η απουσία της ήταν εκατό φορές πιο αισθητή.
Τακτοποίησε τη βαλίτσα της στο πορτμπαγκάζ και μόλις μπήκε στη θέση του οδηγού η Λίζα επιτέθηκε στα χείλη του. Φυσικά δεν παραπονιόταν.
«Μου έλειψες.»είπε ξέπνοα μόλις διέκοψε το φιλί τους για να πάρουν μια ανάσα.
«Κι εμένα γαμώ την τρέλα μου, έπρεπε να φύγεις για τόσο καιρό;»
Η Λίζα γέλασε. «Σιγά τον καιρό. Πέντε μέρες.»
«Δεν ήταν αιώνας;»
Τα χείλη της βρήκαν και πάλι τα δικά του τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του. Εισέπνευσε άπληστα το άρωμα του που υπήρχε παντού στον μικρό χώρο του αμαξιού σαν να είχε κλειστεί σε έναν θάλαμο οξύνοντας όλες της τις αισθήσεις στον άντρα της. Τη μυρωδιά του, τη γεύση του, το άγγιγμά του.
Άκουσαν μια επίμονη κόρνα πίσω τους και ο Μαξ αναγκάστηκε να διακόψει το φιλί τους στρέφοντας το βλέμμα του δολοφονικά προς τα πίσω.
Ένα αμάξι βρίσκονταν δίπλα τους και ο οδηγός κατέβασε το τζάμι κάνοντας νόημα στον Μαξ να κάνει το ίδιο. Ο Μαξ κατέβασε το παράθυρο μισοκλείνοντας τα μάτια στον εισβολέα.
«Αδερφέ φεύγεις; Γιατί θέλω να παρκάρω.»ρώτησε ο τύπος με το φορτηγάκι που φαινόταν ανυπόμονος.
Ο Μαξ είχε καταβάλλει μια θέση πάρκινγκ με αλάρμ και από ο,τι έβλεπε μπροστά του πράγματι δεν είχε κάτι ελεύθερο παρακάτω. Παρόλα αυτά και μόνο που τον διέκοψε του την έδινε στα νεύρα.
YOU ARE READING
The Vow
Romance«Και ποια είναι η πρότασή σου;» «Συνεργασία Βολκόβ. Μια συνεργασία που δεν θα σπάσει εύκολα, θα είναι από τους δεσμούς που είναι ιεροί και δεν τους καταπατάς.» Ο Αρσένι τον κοίταξε περιμένοντας να συνεχίσει. «Θέλω να παντρευτώ την κόρη σου.» ...
