The Moon Is Coming To Me
Chapter-37
တစ်ပါးသူများ၏အမြင်တွင် ရက်သတ္တပတ် နှစ်ပတ်လုံး၌ ထောင်ရှီးက ပုံမှန်ကဲ့သို့ အတန်းတက်၊ စာလုပ်ပြီး ညအချိန် အိပ်ဆောင်သို့ပြန်ရောက်လျှင် ပန်းချီဆွဲကာ တစ်နေ့တာကို ယခင်အတိုင်း မထူးမခြားနားဖြတ်သန်းနေသည်ဟု ထင်ကြလိမ့်မည်။
သို့သော် သူ့နံဘေးရှိ ထိုင်ခုံအလွတ်ကို တွေတွေကြီး စိုက်ကြည့်နေတတ်ကြောင်းကိုတော့ သူတစ်ယောက်တည်းသာလျှင် သိသည်။ သူ မတွက်တတ်သည့်ပုစ္ဆာများရှိလာလျှင် ဘေးခုံကို အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ လှမ်းမေးလိုက်မိသည့်အခါ သူ့ဘေးတွင် ဘယ်သူ့မှရှိမနေကြောင်းကို သတိရလိုက်သည်။
ဤကဲ့သို့ ရုတ်တရက် ပျောက်ဆုံးသွားသည့်ခံစားချက်က အလွန်နက်ရှိုင်းသော ရေတွင်းနက်ကြီးထဲသို့ ကျောက်စရစ်ခဲတစ်လုံး ပစ်ချလိုက်သည့်အလား လွမ်းဆွတ်ခြင်းဟူသော ပဲ့တင်ထပ်သံတစ်ချို့မှလွဲ၍ ဘာဆိုဘာမှ မမြင်နိုင်မကြားနိုင်တော့ချေ။
တစ်ခါတစ်ရံတွင် ဖြစ်နိုင်ခြေမရှိသော ကြောက်စရာအတွေးများပင် ဝင်လာတတ်သည်။ လင်ချင်းဟယ်ကို ဘယ်တုန်းကမှ မသိခဲ့ဖူးသလိုလို၊ လင်ချင်းဟယ်၏ဘဝထဲသို့ ဘယ်တုန်းကမှ မဝင်ရောက်ခဲ့ဖူးသလိုလို…။
သို့သော်လည်း စက္ကန့်ပိုင်းအကြာတွင် သူ့လက်ကောက်ဝတ်ပေါ်မှ စိမ်းပြာရောင်ကျောက်နှင့် အနီရောင်လက်ပတ်လေးက သူဟာ လင်ချင်းဟယ်၏ဘဝထဲတွင် ရှိနေဆဲဖြစ်ကြောင်း ပြန်လည်သတိပေးလာသည်။
ထောင်ရှီးမှာ သူ့ကိုယ်သူ ဤမျှလောက် အစိုးရိမ်လွန်ကဲတတ်သူဟု မထင်ထားခဲ့ပေ။
သူ့တွင် လက်ကိုင်ဖုန်းလေးရှိနေ၍သာ တော်သေးသည်။ ညရောက်လျှင် သူက လင်ချင်းဟယ်ကို မေးခွန်းများ၊ ပုစ္ဆာဖြေရှင်းနည်းများမေးသည်။ များသောအားဖြင့် လင်ချင်းဟယ်က ချက်ချင်း စာပြန်လေ့ရှိသည့်အတွက် သူ၏အစိုးရိမ်လွန်ကဲမှုများလည်း လွန်စွာလျော့ပါးသွားရသည်။
