Riders

Hoofdstuk 28

'Dus, wat denk je van die schaatsdate?'

'Dat we daarvoor kunnen zorgen.' Ik grijnsde en liet wat vorst op mijn vingertoppen verschijnen met simpel aan een warme dag, en de afkoeling die ik wou te denken. Die aap was toch al uit de mouw. 'Gewoon niets van zeggen.'

'Ik zou niet durven.' De toon zei dat er meer aan de hand was, dus bleef ik hem aankijken. En zwijgen. 'Ik had een zus. Tot bleek dat ze zeggenschap had over wind. Mijn vader deed wat moest van de wet, zelfs al smeekten mijn moeder, mijn broers en ik om het niet te doen..' Zijn stem ging van verdrietig naar woedend. 'Ze had zo niet mogen gaan!'

'Nee, dat had ze niet.' Mompelde ik, en sloeg mijn armen om hem heen, liet hem uithuilen.

Het duurde enkele uren voor Ayden zich genoeg bijeen geraapt had en we echt het kasteel uit konden sluipen –met twee paar schaatsen, dat wel.

Het kostte moeite om het ijs in me op te roepen. Tot Ayden zijn hand op mijn schouder legde.

'Ik geloof in je.' De dag dat mijn vader gestorven was. Ik had mijn hart die dag echt tot een steen moeten maken.. tot een blok ijs.

Net zoals het meer nu was.

Ik ging wel eens moeten stoppen met herinneringen te gebruiken om een reactie op te roepen, want dat kon ook niet gezond zijn voor mijn mentaal. Maar trainen klonk ook eng. Het klonk gewoon te eng om met vuur en water en ijs te gaan spelen.

'Ijs stevig genoeg?'

'Anders kunnen we zo zwemmen.' Ik maakte de veters van mijn laarzen los en wisselde van schoeisel, even mijn balans zoekend voor ik het ijs op ging. Beter nu even wiebelen dan zo op mijn gezicht te gaan.

Ik nam een wankel stapje op het ijs en testte even of ik geen natte broek had.

'De rand is sowieso stevig genoeg. Kom je?'

En dus waren we enkele minuten later bezig met uit te vogelen wie van ons het snelste rond de academie raakte.

En toen waren het weer examens. Nu met een dag minder, jippie ja jo. Ik had gewoon medelijden met de studenten die wat harder moesten blokken. Oké, ze hadden een weekend aan voorbereidingstijd, en eerlijk gezegd hielp lessen bijhouden –en weten dat je goed geslaagd was in de vorige periode- al een hoop, maar.. Ik was ook blij toen ze gedaan waren, en ik me klaar kon beginnen maken voor langste nacht. Gelukkig maar dat een nachtje doordoen iets was dat ik vaker deed, want slapen was niet iets dat ging gebeuren vannacht.

'Zeker dat je je goed vast hebt?'

Ik draaide alleen mijn hoofd in Ethans richting, had niet bepaald zin om het venstertablet los te laten. 'Trek de verdomde linten aan.'

'Ja, mevrouw.' Grinnikte Ethan –die er trouwens geweldig uit zag in zijn witte kostuum. De enige vorm van kleur was de steel van winterroos in zijn borstzakje.

Mijn haren had ik al gedaan, krullend gelaten en enkele plukjes achterom gespeld met de pioenroos. Gewoon een heel mooie broche, haarspeld, hoe ik het ook gebruikte. Vandaag de haarspeld. De beste vermomming was nog altijd in het vlakke zicht. 

Ik had zelfs werk gestoken in iets van make-up opdoen. Een zachte glinster als een dun vorstlaagje op mijn lippen. Een zilveren glans als sterren in de nacht boven mijn ogen. En mascara, boven diezelfde ogen, om het ijsblauw erin wat te benadrukken.

Dat ik het bijna nooit droeg betekende niet dat ik niet wist hoe ik het moest opdoen.

Ethan had de linten in de tussentijd al door de lussen geweven, en begon nu aan het vastsnoeren ervan.

'Diep inademen.' Waarschuwde hij, en ik was net slim genoeg om dat ook te doen. Niet veel later zaten de linten vast met een mooie grote strik.

'Nog iets?'

'Nee. Bedankt.'

'Beter maar.. je vriendje staat buiten te wachten.'

'Weet ik, maar hij kon best wachten op het eindresultaat.'

Ethan grinnikte even. Terwijl er "Wat maakt mij het uit of je met of zonder kleren daar staat" klonk uit de hal klonk. Dàt deed mij dan weer lachen.

Ethan liep naar de deur en deed die een stukje open. Net genoeg voor Ayden om binnen te glippen.

Dat deed hij ook, voor de volle één stap. Zijn mond viel open, zijn ogen zo groot als schoteltjes.

Weer een grijns van mijn beste vriend 'Ziet eruit als een prinses, hè.' Ik hoorde hem slikken voor hij naar me toe kwam.

'Inderdaad.' Eén hand belandde in mijn zij, de andere over mijn schouder, in mijn nek.

'Beloof me één ding.' Zei hij. 'Als één van ons een uitnodiging krijgt om naar het koninklijk bal te gaan, dat je die jurk aandoet.'

Een fijne glimlach speelde om mijn lippen. 'Ik heb er nog wel een paar. Je mag kiezen.'

'Deal.' Zijn lippen belandden zacht op die van mij voor hij me nog eens aankeek. 'Andere vraag.. kan je rijden in dat ding?'

'Als ik wil.' Het was waarschijnlijk ook de eerste en laatste keer dat ik iemand anders Beleza voor mij liet opzadelen, maar gezien het bal doorging op Sint-Mary's –dat was ook de eerste keer dat ik dié school ging zien- had ik niet veel keuze. Ik greep mijn rokken vast en keek beide jongens aan. 'Ik wil niet te laat zijn.'