De vermissing

Part 20

Pov: Milo
Ik kijk naar Matthy en ik voel me slecht voor hem, ik weet niet of het is aangezien we hem een paar dagen niet hebben gezien of dat ik dit gevoel heb vanwege mijn eigen verleden. Toen ik klein was had ik niet veel vrienden, of nou ja eigenlijk geen. Ik heb een zus en mijn ouders vonden haar altijd het leukste kindje wat betekende dat ik 24/7 tweede keus was. Ik was nooit genoeg voor mijn ouders altijd als ik een 7 haalde en Jiska een 7,2 moest ik naar mijn kamer, mijn spullen zoals: Mijn telefoon, mijn laptop, mijn ipad en mijn andere elektronische spullen werden afgepakt. En ik moest in het hoekje van mijn kamer gaan bedenken wat voor een sukkel ik wel niet ben en hoe goed Jiska wel niet is. Na dit zo een 25x gehad te hebben was ik ook niet meer genoeg voor mezelf, Ik was teleurgesteld in mezelf en begon diep na te denken. "Wat als ik gewoon genoeg was geweest" "Wat heeft Jiska wat ik niet heb" na allemaal dit soort vragen in mijn hoofd gesteld te hebben raakte ik alleen maar meer teleurgesteld in mezelf. Ik wilde iets om me af te leiden alleen dat had ik niet echt aangezien al mijn spullen afgepakt waren. Ik vond dat ik iets verdiende, maar niet iets goeds. Nee iets heel slechts juist, ik stond op en sloop van mijn kamer naar de badkamer. Ik pakte daar een schoon scheermesje die nog in de verpakking lag uit de lade. Ik liep weer stilletjes naar mijn kamer en dee de deur dicht. Ik zakte langzaam tegen de deur aan naar beneden en ik rode mijn mouw op. Ik zzette het mesje op mijn pols en maakte een diepe lange snee. Vlak daarna maakte ik er nog 1 en nog 1 en nog 1 en nog 1. En zo bleef het maar doorgaan. Het voelde geweldig en het zien van het bloed dat naar beneden druppelde zag er perfect uit. "Dit is wat ik verdien" zei ik tegen mezelf en ik maakt het bloed een beetje schoon met een kleine handoek die op mijn bureau lag aangezien ik de dag ervoor mijn waterfles had laten vallen en dat mijn hele bureau nat maakte. Na het bloed er vanaf gehaald te hebben stroopte ik mijn mouw weer op. Na deze eerste keer van SH doen kon ik er niet mee stoppen. Het was een soort verslaving geworden, ik werd geobsedeerd met het bloed en de pijn. Ik ben er daarom ook nooit echt mee gestopt. Ik heb nog steeds altijd het gevoel dat ik mensen teleur stel. En ik ben vooral heel bang dat ik de andere bankzitters teleurstel en ze me gaan laten vallen net zoals mijn ouders hebben gedaan. Ik schrik op uit mijn gedachte als ik Raoul iets hoor zeggen. "Milooo? Aarde aan Milo?" zegt hij "Ja nee sorry, ik was niet helemaal aan het opletten" zeg ik terug. "Ik had het door, waar zat jij helemaal met je hoofd man"zegt Raoul een beetje lacherig

~516 woorden~

Het spijt me echt zo erg voor lang geen nieuw deel, ik ga weer meer proberen te plaatsen

Dit deel is wel echt relatable want ja fun fact: het gaat echt slecht met me🤗

Hoe gaat het met jullie?

Groetjes Inoa<3