Öyle bir yerdeyim ki derin bir iç çekişle başlıyorum nefes almaya. Bazen unutuldu dediğimiz duygulara sevinirken bir bulutun gözyaşlarıyla üzerimize doğru tekrar yağar. Oysa unutmak için kaç yıl heba etmiştik. Kaç gece rüyalarımızdan içimiz buruk bir şekilde uyanmıştık. İşte tam geçti diye sevindiğimiz o an öyle hiçbir olmamış gibi hiç kırılmamış gibi sessizce ortaya çıkar. Beynindeki sorular cam kırıklıkları gibi kafanın içinde dolaşırken o duygu bir haberdir tüm bu olanlardan. Gittiği gün arkasına hiç bakmamışken geldiği o anda yine bakmaz önündekine. En acısı da bazen yazdığın şiirlerde, şarkılarda, sözlerde ona söyleyemediklerini haykırarak yazarsın ama hiçbir zaman o bunu bilmez. Çünkü çoktan başka bir şehirde gökyüzü başka gözlerde elleri başka tendedir. Biliyorsundur seni hiç sevmediğini ama herşeye rağmen çok kısa bir an belki birkaç salise herşey bu kadar basit olamaz diye bakan gözlerine aldanıp aşk kırıntısıyla yaşamayı öğrenirsin. Keşke bir an da olsa kalbimdeki yerini bir bilsen. Bir kere merak edip sorsan neler anlatacağım, neler birikti bu sevdada. Ama yok işte. Ne bir şey olduğu var ne de bir adım ötesi...
