Κάποτε το 1919: Στην Σμύρνη (Κάποτε στο Ναύπλιο, Βιβλίο 2)

Κεφάλαιο 4⁰

"Στέλιο, ξύπνα!" Ο Πέτρος τον ταρακούνησε στον ύπνο του. "Στέλιο, σήκω! Δεχόμαστε επίθεση!"

Ο Στέλιος πετάχτηκε έντρομος από την κουκέτα, χτυπώντας το κεφάλι του στο πάνω μέρος της. Αναθεματίζοντας ντύθηκε, πήρε τον εξοπλισμό του ανά χείρας και ακολούθησε τον Πέτρο στον εξωτερικό χώρο του στρατοπέδου. Εκεί τους περίμενε η υπόλοιπη διμοιρία στην οποία καταταγόταν και ο Στέλιος.

"Τι συνέβη; Ξέρουμε γιατί μας φώναξαν άρον άρον να συγκεντρωθούμε εδώ πέρα;" Ρώτησε ο Πέτρος έναν στρατιώτη που κοιμόταν δύο κουκέτες πέρα από την δική τους.

"Άκουσα ότι πριν λίγο Τούρκοι αντάρτες επιτέθηκαν σε αποθήκες των ελληνικών στρατευμάτων." Απάντησε ο Γιώργος.

"Στρατιώτες, προσοχή!" Φώναξε κάποιος και ολόκληρη η διμοιρία υπάκουσε. Βήματα ακούστηκαν από την τελευταία σειρά της διμοιρίας να πλησιάζουν. Μία ψηλή και γυμνασμένη κορμοστασιά εμφανίστηκε μπροστά τους. Τα μαλλιά του μαύρα σαν τον έβενο και τα μάτια του στην απόχρωση ενός οριμασμένου κάστανου. Ο Μυλωνάς... Τι γύρευε δίπλα στον Διοικητή; "Ανάπαυσις. Είναι η πρώτη αποστολή που σας ανατίθεται, στρατιώτες. Η διμοιρία σας μπορεί να δημιουργήθηκε πρόσφατα, όμως, ελπίζω ότι θα δράσετε σαν ένα ενιαίο σώμα υπό τις εντολές του Ανθυπασπιστή Αλέξιου Μυλωνά." Ο Πέτρος κοίταξε τον Στέλιο διακριτικά, όταν ο τελευταίος σιχτίρισε σιωπηλά την κακή του τύχη καθώς και συμπεριφορά. "Αλέξη, έχεις το ελεύθερο. Εγώ πρέπει να επιστρέψω στα καθήκοντά μου."

"Μάλιστα, κύριε Διοικητά." Ο Ανθυπασπιστής Μυλωνάς, λοιπόν, αφότου χαιρέτησε τον Διοικητή, στράφηκε προς την διμοιρία που του είχε ανατεθεί και αναγνώρισε κάποια οικεία πρόσωπα. Το βλέμμα του στάθηκε στον Αλιφιεράκη, έπειτα στον Πέτρο και τέλος στον Στέλιο. Γρήγορα όμως, ο Ανθυπασπιστής επικεντρώθηκε στο έργο του: να ενημερώσει για την κατάσταση τους στρατιώτες του και να τους εξηγήσει το σχέδιο δράσης και πάταξης των επιτιθέμενων. "Έγινα αντιληπτός;"

"Ναι!" Φώναξε όλη η διμοιρία.

"Ωραία. Εμπρός, μαρς!" Φώναξε και η διμοιρία σε σχηματισμό στράφηκε προς την έξοδο. "Μια στιγμή, Ιωαννίδη."

Από όλους τους ανθρώπους που είχε περιφρονήσει πρόσφατα, έπρεπε ο αξιωματικός του να ήταν ο άνθρωπος ο οποίος όχι μόνο τον βοήθησε να γλιτώσει από την δύσκολη κατάσταση όπου είχε περιέλθει, αλλά και τον οποίο ο Στέλιος δύο μέρες νωρίτερα είχε απαξιώσει επιδεικτικά; Πραγματικά η τύχη του κάθε άλλο παρά ευνοϊκή ήταν. Μάλλον κακή θα την χαρακτήριζε κανείς!