My fault (Culpable #1)

27.Noah

Έτρεμα τόσο πολύ -έτρεμα από την ηδονή- που αναγκάστηκα να τον αφήσω να με κρατήσει.

Δεν μπορούσα να πιστέψω τι είχε μόλις συμβεί- δεν το είχα προβλέψει να συμβεί και ήταν τόσο γρήγορο. Του έδινα το δώρο του και γελούσα, και ξαφνικά, με είχε στριμώξει πάνω σε ένα δέντρο και τα χάδια του με έκαναν να τρέμω.

Ήθελα να τον σταματήσω. Θεέ μου, θα έπρεπε να το είχα κάνει, αλλά νιώθοντας αυτά τα χέρια πάνω μου... Ήταν απίστευτο.

"Είσαι πολύτιμη", μου ψιθύρισε στο αυτί, αφού με φίλησε για να μη φωνάξω και μας πιάσουν και τους δύο.

Μπορούσα ακόμα να θυμηθώ όλες τις φορές που ο Νταν είχε προσπαθήσει να με αγγίξει με αυτόν τον τρόπο. Είχα πει αμέσως όχι και δεν είχε καν πλησιάσει. Ο Νικ, όμως... Πρέπει να είχα χάσει το μυαλό μου.

"Νομίζω... ότι πρέπει να γυρίσουμε πίσω", είπα, προσαρμόζοντας το φόρεμά μου. Γιατί ένιωθα τόσο άσχημα ξαφνικά;

"Έι", είπε ο Νικ, πιάνοντας το πηγούνι μου και κάνοντάς με να κοιτάξω ψηλά. "Είσαι καλά;"

"Ναι, απλά... Δεν το περίμενα αυτό", είπα, προσπαθώντας να μην τον κοιτάξω. "Αφήσαμε τους εαυτούς μας να χάσουν τον έλεγχο, ή εγώ άφησα τον εαυτό μου να χάσει τον έλεγχο, και λυπάμαι γι' αυτό... Πήγαινε πίσω στην Άννα ή σε όποιον άλλον. Δεν χρειάζεται να μείνεις εδώ μαζί μου".
Προσπαθούσα να μην τον αφήσω να δει πόσο αναστατωμένη ήμουν. Ήθελα να με αγκαλιάσει. Βαθιά μέσα μου ήθελα να μείνει μαζί μου.

Ήθελα να είμαστε ερωτευμένοι ή τουλάχιστον να γνωριστούμε καλύτερα. Ο Νικ ήταν ένα απόλυτο μυστήριο για μένα, όπως κι εγώ γι' αυτόν.

Δεν μπορούσα να τον αφήσω να καταλάβει ότι ένα κομμάτι μου ήθελε να μου πει ότι με αγαπάει ή να με πάει κάπου που θα μπορούσαμε να είμαστε πραγματικά μόνοι αντί να ακουμπάμε σε ένα δέντρο σε ένα πάρτι.

"Θέλεις να πάω στην Άννα;" ρώτησε ξαφνικά τσαντισμένος. Ίσως θύμωσε που δεν ήθελα να συνεχίσω. Ίσως νόμιζε ότι ήθελα να κάνω το ίδιο και σε εκείνον. Αλλά και μόνο που σκεφτόμουν το σεξ μαζί του στη μέση του δάσους με αρρώσταινε.

"Ναι, πήγαινε να είσαι μαζί της", είπα κοιτάζοντας τα δάχτυλα των ποδιών μου. "Δεν χρειάζεται να μείνεις μαζί μου. Σου είπα - αυτό ήταν λάθος, το παρατραβάμε, δεν είναι σωστό".

Ο Νίκολας γύρισε και κλώτσησε μια πέτρα. Τον άκουσα να βρίζει μέσα από τα δόντια του. Μετά γύρισε με μανία, με τα μάτια του να μοιάζουν με πάγο.