Πρόσκληση σε φόνο

ΠΑΙΚΤΗΣ #4

- Ευχαριστούμε. Θα σας ειδοποιήσουμε...

Με αυτά τα λόγια – λόγια που ο Μιχάλης έχει ακούσει πολύ περισσότερες φορές από όσες θα ήθελε –, μια φωνή μέσα στην σκιά διακόπτει τον μονόλογο του νεαρού, λίγα μόλις λεπτά αφού ξεκίνησε. Γιατί, άραγε, οι υπεύθυνοι στις οντισιόν κάθονται πάντα στην σκιά; Λες και ντρέπονται που με μια μικρή φράση, ειπωμένη με απαξιωτικό τρόπο, γκρεμίζουν τα όνειρα κάθε επίδοξου ηθοποιού! Ο Μιχάλης, ωστόσο, μετά από αρίθμητες απορρίψεις, έχει αποκτήσει μια κυνικότητα που τον εμποδίζει να δεχτεί αυτή την εξήγηση. Απλώς, η θέση τους στο σκοτάδι, η φωνή που έρχεται από το υπερπέραν, όλα συμβάλλουν στην ενίσχυση του εγώ όσων αποφασίζουν ποιος θα προσληφθεί και ποιος όχι.

Θα έπρεπε να έχει συνηθίσει την απόρριψη, αλλά πώς γίνεται αυτό; Πώς μπορείς να καταπιείς το όχι; Θυμάται τα λόγια των δασκάλων του στην Σχολή, που προσπαθούσαν να προετοιμάσουν τους σπουδαστές για την μοίρα των νέων ηθοποιών. Όσο κι αν επιθυμεί να διατηρήσει την αισιοδοξία του, όμως, η απογοήτευση κάνει τους ώμους του να καμπουριάζουν. Ούτε η συνηθισμένη ιστορία με τους Μπιτλς δεν του φτιάχνει το κέφι. Ναι, εκείνοι χρειάστηκε να χτυπήσουν πολλές πόρτες πριν βρουν κάποιον παραγωγό που θα έριχνε χρήμα για την υλοποίηση του ονείρου τους, μα για τον Μιχάλη αυτή η ευκαιρία έχει αργήσει πάρα πολύ.

Έτσι, περπατάει σκυφτός ανάμεσα στους ανθρώπους που μοιάζουν παντελώς αδιάφοροι για το δράμα του, ένας άνεργος τριανταπεντάρης ηθοποιός που το μόνο που έχει να επιδείξει στον επαγγελματικό τομέα είναι ένας μικρός ρόλος σε μια παράσταση πριν έξι χρόνια. Ούτε λόγια δεν είχε ο ρόλος του! Έμπαινε στην σκηνή, πρόσφερε τσάι στους πρωταγωνιστές, και αποσυρόταν στην αφάνεια και στην ανωνυμία. Δεν το λες και αξιοπρόσεκτο βιογραφικό!

Α, έχει απασχολήσει δημιουργικά και παιδάκια σε πάρτι. Να τα λέμε κι αυτά! Μιλάμε για φοβερή επιτυχία! Κι όμως, δεν είναι ότι του λείπει το ταλέντο. Απλώς, ο χώρος είναι πολύ απαιτητικός, ιδιαιτέρως κλειστός. Αν δεν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη, κανείς δεν σου δίνει την πολυπόθητη ευκαιρία.

Ένα αυτοκίνητο περνάει με ταχύτητα δίπλα του, πιτσιλώντας τον με το άτσαλο πέρασμά του μέσα από μια λακκούβα γεμάτη νερό της βροχής που έχει ξεσπάσει εδώ και ώρα. Τέλεια! Αν εμφανιζόταν λασπωμένος στην δουλειά, το αφεντικό σίγουρα θα του την έλεγε. Δουλειά... Αντί για μέλος κάποιου θιάσου, σερβιτόρος σε καφετέρια στο κέντρο...

Τέλος πάντων! Δεν έχει καιρό για χάσιμο με μεμψιμοιρία. Μπορεί να μην είναι η δουλειά των ονείρων του, αλλά μια χαρά πληρώνει το νοίκι και τα καθημερινά του έξοδα. Οι δικοί του βοηθούν, αλλά τι να κάνουν κι εκείνοι με μια ψωροσύνταξη; Δεν θέλει και να τους γίνεται βάρος. Με γοργό βήμα, κάνει μια παράκαμψη από την αρχική διαδρομή και, αντί να πάει κατευθείαν στην δουλειά, μπαίνει στην πολυκατοικία του μετά από λίγα λεπτά.

Ανεβαίνει στον πρώτο όροφο, όπου βρίσκεται το διαμέρισμα που νοικιάζει εδώ και τέσσερα χρόνια, ανοίγει την πόρτα και σχεδόν από την είσοδο κιόλας βγάζει το λερωμένο ρούχο. Με απελπισία, βλέπει τον σωρό άπλυτα ρούχα που τον κοιτούν κοροϊδευτικά, θέλοντας να τον επιπλήξουν που δεν είναι πιο επιμελής με τις δουλειές του σπιτιού. Χώνεται στην ντουλάπα του, ελπίζοντας να φανεί λίγο τυχερός. Μετά από την πίκρα που έφαγε στο μικρό θεατράκι πριν λίγη ώρα, το αξίζει να γυρίσει ο τροχός και υπέρ του. Βγάζει με κόπο ένα καθαρό παντελόνι, το τελευταίο που έχει απομείνει, και με μια θριαμβευτική ιαχή, το φοράει γρήγορα γρήγορα και κατευθύνεται πάλι προς την πόρτα.

Κάνει ένα βήμα και κοκαλώνει. Ο ανόητος άφησε την πόρτα ανοιχτή μέσα στην βιασύνη του. Ένα γελάκι βγαίνει από το στόμα του. Σκέφτεται να τον πετύχαινε με τα παντελόνια κατεβασμένα η γριούλα που μένει στο διπλανό διαμέρισμα και η αντίδραση που φαντάζεται ότι θα είχε η γυναίκα προκαλεί την θυμηδία του Μιχάλη. Ευτυχώς, δεν υπήρξε κανένα τέτοιο επεισόδιο, οπότε όλα καλά.

Κοιτάζει το ρολόι του και συνειδητοποιεί ότι έχει εξαντλήσει τα χρονικά περιθώρια. Προχωράει προς την πόρτα, αλλά κάτι του τραβάει την προσοχή. Αυτός ο φάκελος ήταν εδώ όταν μπήκε σαν σίφουνας στο σπίτι; Δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Το έντονο μωβ χρώμα του κάνει τον Μιχάλη να ξεχάσει ότι έχει αργήσει. Περιεργάζεται με περιέργεια το αντικείμενο. WTYD... Μήπως είχε στείλει το βιογραφικό του σε καμιά εταιρεία παραγωγής με αυτό το όνομα; Ανοίγει τον φάκελο με αδημονία. Οι πρώτες γραμμές κάνουν το μέτωπό του να συνοφρυωθεί. Τι στο καλό; Μόλις, όμως, διαβάζει και τις τελευταίες γραμμές, ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό του. Αυτό, μάλιστα! Δεν μιλάμε για απλό γύρισμα του τροχού υπέρ του... Εδώ πρόκειται για ανατροπή τεραστίων διαστάσεων. Σφυρίζοντας ένα χαρούμενο σκοπό, κλειδώνει την πόρτα και πηγαίνει στην δουλειά.