BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM
"Nereye gidiyorsun Kerem?"
"Parka."
"Yine Altay'ın yanına mı?"
"Evet anne yine Altay'ın yanına. Çıktım ben."
Kulaklığı ve şapkası takılı bir şekilde on beş dakika boyunca yürümüştü parka, en sonunda ise ağaçların birinin dibine oturmuş Altay'ı bulmuş ve yanına adımlamıştı.
"Ben geldim Altay."
"Otur yanıma."
Kerem sabah yağan yağmur yüzünden ıslanan çimlerin üzerine oturdu bir çırpıda.
Altay'ın elinde bir şey tuttuğunu görünce birbirine kenetli elini açtırarak ne olduğuna baktı.
"Aman tanrım. Altay, uyuşturucu mu kullanıyorsun?"
"Hatırlamıyor musun Kerem?"
"Asla, sen nefret edersin böyle şeylerden."
"Sen ise hep denemek isterdin." Demişti elindeki paketi ona uzatarak, eğer o paketi birisi tek başına kullanırsa -ki ilk kez- kesinlikle fazla doz yüzünden hastanelik olurdu.
Kerem ona uzatılan paketi alarak içini açmıştı, hep merakı vardı ama asla kullanacak kadar cesaretli değildi. Sigara ve alkole beraber başlamış olsalar da Altay uyuşturucudan hep uzak durmuştu.
Şimdi ise yanında sevgilisi varken kullansa ne olurdu?
"Hadi ama Kerem, sen hep söylemez miydin merak ettiğini."
Kafası karışık bir şekilde öylece duruyordu Kerem, ya biraz aldıktan sonra kendine hakim olamayıp daha fazla isterse? Ya kendini kaybedip Altay'a zarar verirse?
Kafasını iki yana sallayarak paketi yere bıraktı.
"Nereden buldun bilmiyorum ama, bunu yapmayacağım Altay."
"Bunu bulan ben değil sendin, sevgilim."
