galaksideki tonlarca yıldızdan biri

chapter 8

sonbahar yağmurları kendini gösteriyordu sadece iki gencin nefes alıp verme seslerinin duvarlara çarptığı odada. yağmur sanki sunghoon'un sevgilisinin yanında akıtamadığı gözyaşları için yağıyordu. sevgilisi de dinliyordu, galaksimdeki en güzel yıldızım diye sevdiği çocuğun nefeslerini ve gözyaşlarını.

sessizlik pek onları bulmazdı, o yüzden hayliyle garip geliyordu bu halleri onlara. her ne kadar sessiz iki kişilik olsalar da birlikte olunca sıfatların pek de önemi olmuyordu, siliyorlardı her şeyi kendileri hariç. eğleniyorlardı, gülüyorlardı sunghoon'un yaşayamadığı o çocukluğu için. heeseung biliyordu, sunghoon yaralıydı, her anlamda. o yüzden sahipleniyordu onu, yıldızlar çizeceğini söylüyordu hep yaralarına. sunghoon'u anlatmak için ne zaman ağzını açsa yıldız kelimesi çıkıyordu bir şekilde ağzından. öyleydi çünkü, sunghoon heeseung için yaralarındaki yıldızdı. heeseung da yıldız olmak istiyordu, sahnedeki yıldızının yaralarına yıldız olmak istiyordu.

"gözlerinin ışıltısını kaybetmesinden çok korkuyorum sunghoon." ortam oldukça sessiz olduğundan heeseung her ne kadar mırıldanmış olsa da sunghoon rahatlıkla seçebilmişti kelimelerini. "belki de, çoktan gitmişlerdir." sunghoon da mırıldandı, aynı heeseung gibi. "hayır, gözlerinin içinde soluyorlar sadece yavaş yavaş." göz göze geldiler ikili bir anlığına. sonra da kaçırdılar gözlerini, sanki biri birinin dizinde uzanmıyormuş gibi. "kendini gorüyorsundur belki de heeseung. belki de kaybetmişimdir ben galaksini."

derin bir nefes ekledi heeseung odaya. "hayır, benim galaksim dizlerimde uzanıyor. o gitmek isteyene kadar, bırakamam." elleri tanıdık yerini buldu, bilinçli bir hareket değildi sunghoon'un saçlarını okşaması. bir yaz gecesinde öğrenmişti sunghoon'un saçlarını okşayan ilk kişi olduğunu heeseung. sunghoon'un içindeki çocuğun yaralarını iyleştirmişti heeseung, böylece sadece bir yarabandı olduğunu unutarak. biliyordu oysa, sunghoon'un yaralarını iyleştirince, üzerlerine kanamayacağından emin olduğu o yıldızları çizince gidecekti, gitmeliydi dahası.

"çok yorgun hisediyorum kendimi.." daha çok uyku arasında gelip giderken söylemiş gibi çıkmıştı sunghoon'un sesi. "dinlenebilirsin, sorun değil."

dışarıdaki yağmurun azalmasıyla sunghoon'un sıcak yaşları akmaya başladı. yağmur kendini arka plana atarken artık sunghoon'un akıtamadığı gözyaşlarının sırasıydı. damla damla akan yaşlar felakete sebep oldu bir anda, seller oluşturdu biriktirmişlikler heeseung'un dizlerinde. heeseung da o an fark etti, düzgün bir yarabandı bile olamamıştı bu çocuğun hayatında.

"geçecek, sevgilim bana bak." ağlamaktan nefes alamayan çocuğu biraz da olsun sakinleştirmeye çalışıyordu. nafileydi, ancak deniyordu işte. o da biliyordu, sunghoon bir süre sonra kendiliğinden ağlamayı kesecekti. "galaksimdeki en güzel yıldızım benim, kaybolma bir yerlere. solabilirsin, ama kaybolma. ben yaralarını kapatırım, endişelenmene gerek yok." daha çok kendine anlatmaya çalışıyordu çünkü sunghoon onunla ilgilenmiyordu. "sadece bıraksan olmaz mı?" zar zor aldığı nefesler arasında söylediği tek cümle bu olabilmişti karşısındaki onun için endişelenen çocuğa. heeseung ne kadar sarsa da yaralarını, sunghoon alışamazdı buna. canı hep acımıştı onun, sunghoon iyleşmek ne bilmiyordu ki. yine de garip bir istekle istiyordu heeseung'u yanında, bencillik yaparak istiyordu. hep saçlarını okşasın istiyordu, ondan başkasının eli değmesin istiyordu. ama alışırdı sunghoon, her zaman isterdi heeseung'u yanında. heeseung her ne kadar ben sonsuza kadar buradayım deseydi de boştu bu, sunghoon sonsuzluklara inanmazdı.

heeseung umursamadı, bırakamazdı çünkü. daha görmüştü ki sunghoon'un yaralı halini, nasıl arkasını dönüp gidecekti? başka bir galaksi bulamazdı kendisine, tam karşısındakine ihtiyacı vardı.

biri çok yorgundu, ancak diğerinin de ona ihtiyacı vardı.

sunghoon gözyaşlarını akıtmaya devam ederken ikisinin aklında da aynı şey vardı; doğru kişiler, yanlış zamanlar.

-

agladiktan sonra kalkip bolum yazdim, bence takdir edilesi bir sey...😔

fazla uzatmanin anlami yok konu zaten ortadaydi, sonraki bolum final mi yapsak...