Almira yatağına uzanmış tavanı izliyordu. Hayallere dalmışken dikkatini duvardaki gölge çekti. Kardeşi Selin balkonda müzik dinliyor olmalıydı. Selin sevgilisinden henüz çok yeni ayrılmıştı ve mutsuzdu. Ablalık görevini yerine getirmek için yataktan kalktı. Gidip onu teselli etmeliydi. Tamda düşündüğü gibi kardeşi sandalyede oturmuş müzik dinliyordu.
"Üzülme bu kadar, sana bin kere dedim. O salak için değmez. Sen çok daha iyilerine layıksın. O senden iyisini bok bulur." Ne klişe sözlerdi bunlar. Kardeşi Selin de cevap vermemişti. Boş bakışlarla Almira'yı izliyordu. Almira kendini daha iyi sözler bulmak için zorluyordu. Sanırım bu zaman alacaktı. Sessizce kardeşinin yanına oturdu. Ve düşünmeye başladı. Ortamda bir sessizlik oluştu.
"Sana ne diyeceğimi gerçekten bilmiyorum. Seni nasıl daha iyi hissettirebilirim bilmiyorum. Seni üzgün görmek beni üzüyor. Senin için ne yapabilirim, lütfen söyle bana." dedi bir umutla. Kardeşi boş gözlerle ona bakmaya devam ediyordu. Sonra bir gıcırtı duyuldu. Balkon kapısı açıldı. Annesinin geldiğini düşünürken
"Abla kimle konuşuyorsun?" dedi kardeşi Selin.
